Dit verhaal stond op de longlijst van De Bruiloft, de nieuwjaar schrijfwedstrijd van Schrijven Online van 2018/2019.
Ze had er niets van begrepen. Helemaal niets. Het had een normale laatste schooldag geleken, een middag die net zo langzaam voorbij was getrokken als een eenzame wolk op een windloze dag. Ze had de wijzers van de klok het laatste uur met haar ogen vooruit geduwd. Het zou vakantie zijn en ze zou lekker vaak naar Isa kunnen gaan, haar beste vriendin. Ze kon haar gedachten er niet vanaf houden, want Isa woonde in dezelfde straat als. . .En toen stonden daar ineens haar ouders op het schoolplein. Papa met een ernstig gezicht en mama half achter hem, starend naar de stoeptegels alsof ze voor haar ogen in brand waren gevlogen. Isa had het nog eerder gezien dan zij en was snel weggefietst.
Nada had zich misselijk gevoeld tijdens de rit naar het vliegveld. Waarom hadden ze haar niet van te voren verteld dat ze mee moest en wie zou er nu voor kleine Ahmed zorgen in de zomervakantie? Dat zou zij toch doen? Waren ze iets te weten gekomen? De afgelopen tijd was de lucht in huis zo zwaar geweest als in slaap vallen met je hoofd onder een wollen deken. Ze moest haar hoofddoek dragen, ze moest zwijgen aan tafel, meehelpen in de keuken. Haar kleine broertje had het ook gevoeld. Dat had ze gezien aan de manier waarop hij steeds onder de tafel was gekropen om met zijn autootjes te spelen. Met ferme bewegingen zette hij ze in zijn parkeergarage. Allemaal erin, allemaal er weer uit, en zo maar door. Ze miste hem, zijn onbevangen gezichtje, zijn plakkerige knuistjes waar het babyvet nog als kussentjes bovenop lag. Ze miste hem, zelfs zijn gehuil en zijn gegil als hij naar bed moest miste ze.
Zou zij in Nederland al gemist worden? School leek wel iets uit een vorig leven, ook al had ze daar een paar weken terug nog de minuten af zitten tellen. Nu zat Nada eenzaam op een stoel en keek naar de mensen die zachtjes met elkaar zaten te praten. De ene groep aan de ene kant van het bedompte zaaltje en de andere groep aan de andere kant. Twee gescheiden werelden en zij als trofee in het midden. Niemand danste. Ze had beloofd dat ze niet zou gaan huilen. Eens zou ze het begrijpen, dat het alleen maar uit liefde was. Pure liefde. Echt. Maar wat ze vandaag had gezien was niet echt. Het ging over iemand anders. Zij was nog te jong. Morgen namen papa en mama haar heus wel weer mee naar huis. Ze had haar lesje geleerd. Ze hoefde alleen maar te zeggen dat het haar speet, voor papa op de knieën te vallen, het voorhoofd eerbiedig tegen de grond.
Nu kon het nog.
In plaats daarvan voelde hoe haar eigen trillende hand de sluier verder voor haar gezicht trok. Een stille traan verbrak haar belofte.