‘Ik was over de vijftig toen ik weer aan mezelf kon gaan denken.’
Dit zei een moeder van een inmiddels volwassen zoon met een beperking tegen me. Ze zei het, omdat ik klaagde dat ik me al zo oud voelde en nog steeds alleen maar aan het sloven was in mijn gezin met autisme. Wat ze zei, vond ik niet erg hoopgevend. Ik was nog lang geen vijftig en voelde me volkomen uitgeblust.
Herkenbaar?
Dan zit je waarschijnlijk in een soortgelijke situatie als ik. Je hebt een kind met een andere ontwikkeling, waardoor je niet (meer) kunt studeren of werken. Misschien zit je zelf ook wel ergens op het autistisch spectrum, waardoor het ouderschap van jou meer vraagt dan van de meeste andere ouders.
Ik ben een moeder met autisme en ik heb drie kinderen met dezelfde diagnose, en een man met een drukke baan. Omdat autisme iets is wat je aan de buitenkant vaak niet goed kunt zien, krijg ik nogal eens te maken met bepaalde opmerkingen. Ik noem er een paar:
- ‘Dus je werkt niet? Dát zou ik ook wel willen!’
- ‘Kinderen opvoeden is voor iedereen zwaar, niet alleen voor jou.’
- ‘Iedereen is een beetje autistisch.’
- ‘Mijn buurjongetje heeft het veel erger.’
- ‘Alle kinderen moeten tegenwoordig iets mankeren.’
Aan dit soort gesprekken verspil ik liever geen energie. Ik heb het al druk zat met zorgen, extra afspraken nalopen, het bewaren van rust en regelmaat in mijn gezin en het koel houden van mijn eigen hoofd. etc. Omdat ik mijn leven zo anders hebt moeten inrichten dan de meesten van mijn medemoeders, is mijn sociale wereldje kleiner en kleiner geworden. Ik voel me vaak eenzaam.
Nog steeds herkenbaar?
Dan wil ik dit tegen jou zeggen:
- Er is niets mis met thuismoeder zijn. Integendeel: het is megaknap wat je doet!
- De ervaring die jij opdoet door thuismoeder te zijn, in jouw bijzondere situatie, kan door geen opleiding of functie geëvenaard worden. Straks mag je daarvan uitdelen, op een manier die bij jou past, misschien aan andere thuismoeders die het dan nodig hebben.
- Je bent niet te oud om voor jezelf te kiezen, nóóit.
Ik ben nu 44 en ik ben professioneel fluitiste. Een onregelmatig leven met veel concerten zit er niet in. Maar een paar leuke concerten per jaar kan wel. En parttime muziekles geven ook. Een of twee dagen zou al leuk zijn. En als ik me dan specialiseer in het geven van muziekles aan kinderen met autisme: kaboem!!!
Zoek iets dat bij je past. Je kunt nu al beginnen met voorbereiden, door je te verdiepen in wat je leuk vindt. En als de tijd rijp is, maak dan een lijstje van datgene waar je hart ligt. En kijk dan naar wat er wel kan en niet naar wat er (nu nog) niet kan.
Geef niet op!
“De rechtvaardigen groeien op als een palm,
Als een ceder van de Libanon rijzen zij omhoog.
Ze staan geplant in het huis van de Heer,
In de voorhoven van onze God groeien zij op.
Zij dragen nog vrucht als ze oud zijn
En blijven krachtig en fris.”
Psalm 92:13-15