Ultieme focus en daarbij de tijd en de omgeving compleet vergeten; dat is zo ongeveer het allerheerlijkste wat je met een autistisch brein kunt doen!
Het is heerlijk én noodzakelijk.
Mensen met autisme raken namelijk makkelijk overprikkeld van hun omgeving. Daarom hebben ze het nodig om regelmatig ‘uit te loggen’, bijvoorbeeld door even weg te gaan, of door helemaal op te gaan in een bepaalde fascinatie of bezigheid…of gewoon in de eigen gedachten. Soms gaat dit zo automatisch, dat ze zelf niet eens doorhebben dat ze in de ‘zone’ zijn en niet meer bij wat er om hen heen gebeurt.
Helaas kan dit door anderen makkelijk worden aangezien voor asociaal gedrag. Dat maakt dat er aan het fijne gevoel soms een scherp randje komt. Jammer, want dan lukt uitloggen niet goed meer.
Uitloggen is al zo oud als de Bijbel
Neem nou het verhaal van Marta en Maria…
Marta loopt zich al de hele tijd uit te sloven voor de visite, maar haar zus Maria heeft alleen maar aandacht voor wat Jezus te zeggen heeft en komt niet helpen. De spanning loopt op…
‘Hé, jij mag ook wel wat doen hoor!!!’
Zo herkenbaar! Hoe vaak ik deze woorden zelf niet naar mijn hoofd heb gekregen
- als ik ergens zo in op ging, dat ik niet eens door had wat er om me heen gebeurde,
- als ik duizelig en bekaf was van…niets???
- als ik niet zag wat er moest gebeuren en waar ik moest beginnen.
Maar…Maria kreeg gelijk van Jezus
En hieraan klamp ik me vast.
Nu kan ik natuurlijk niet zeggen, dat wat ik doe, altijd net zo verheven is als wat Maria deed.
Alhoewel….
Voor God ben ik belangrijk, belangrijker dan wat ik voor een ander kan doen. Het goed zorgen voor mezelf is dus ook belangrijk. En soms is het even belangrijker dan meehelpen met een ander.
In die zin ligt het niet zo ver van wat Maria aan het doen was. Meer dan de visite een uitgebreide maaltijd nodig had, had zij op dat moment de woorden van Jezus nodig.
En Marta eigenlijk ook…
Huishouden
Huishouden is ook zoiets. Ik kan niet teveel doen, omdat ik er snel overprikkeld door raak. Bovendien houd ik graag energie over voor belangrijker zaken, zoals mijn kinderen, of…mijn eigen ontwikkeling.
Het voelt als falen, en als egocentrisme. Toch heb ik geleerd om ook hierin Maria gelijk te geven. Ik mag nu per dag maximaal een uur sloven van mezelf en ik moet ermee stoppen vóórdat ik overprikkeld raak.
Het kost moeite, want ik heb een enorm verantwoordelijkheidsgevoel. Maar het geeft inderdaad meer balans. Bovendien heb ik zoal ontdekt:
- dat kinderen niet meteen ziek worden als hun beddengoed wat langer blijft liggen
- dat je niet uit de toiletpot hoeft te kunnen drinken
- dat sommige rotzooi ‘zichzelf’ opruimt (echt waar!)
- en dat een beetje krantenbak wel tot vijf keer zijn eigen hoogte aankan (als hij vlak naast de kast staat tenminste).
‘Marta, Marta, jij maakt je bezorgd en druk over allerlei dingen. Maar eigenlijk is er maar één ding nodig. Maria heeft het goede gekozen. Dat zal haar niet worden afgenomen.’
Lucas 10:41-42 BB
Dit blog heb ik mede geschreven voor ‘Dit Koningskind’.
Over opgroeien, moederen en geloven met autisme heb ik een autobiografie geschreven: “Aan mij zie je niets”.
Bedankt Bianca. Met plezier en interesse gelezen. Maar
Hoe ruimt sommige zich vanzelf op?
Hoe stop je na de anderhalf uur sloven? Doe je dat gewoon of zet je een timer?
Ik vond het heel opbouwend om te lezen dat wij voor God belangrijk zijn. Belangrijker dan wat we voor een ander zouden kunnen doen, als we over onszelf heen zouden gaan. Evenwicht is moeilijk maar je maakt hier ene punt.
Liefs van mij.
Dankjewel Aritha,
Dit blog was idd bedoeld om een punt te maken, daarom kon ik niet ingaan op methodes e.d. (misschien iets voor een volgend blog). Zelf spreek ik een tijd af op de klok, een moment waarop het klaar moet zijn. Dan kan ik precies zien hoeveel tijd ik nog heb.
En rommel die zichzelf opruimt? Haha! Dat moet je meer zoeken in de denkfout dat alles van jou alleen afhangt of dat alles ‘nu’ moet. Als je bijvoorbeeld vandaag niet stofzuigt en morgen wel is het minder werk dan twee keer stofzuigen en het resultaat is hetzelfde.