Plan je punthoofd

Meer rust…

De kinderen hebben een nieuw rooster, een continurooster. Nu zijn de kinderen voortaan elke dag om 14:00 uur uit en dan hebben ze al geluncht. Op de jongste na dan, want die kan niet eten in een drukke klas.

‘Dat zal jou meer rust geven,’ zeiden verschillende mensen tegen mij. Nu kost het mij best wat tijd om te wennen aan nieuwe situaties, ook als ze makkelijker zijn dan de situatie daarvoor, dus zelf kon ik er niet meteen iets van vinden.

Nu, twee maanden later, heb ik mijn dagelijkse leven nog steeds niet in elkaar gepuzzeld. Logisch, want daarvoor kreeg ik ook al niet alles gedaan in de tijd die ik daarvoor had.

En ik snap het ook niet helemaal; móet je ontspannen of mág je ontspannen? Hoe vaak dan? En als je iets leuk vindt om te doen, maar het is niet van levensbelang, mag het dan toch een vaste plek in je agenda hebben? Hoeveel plek dan maximaal? Wat dan als het huis niet is opgeruimd? En wat als mijn autistische zoontje een hele onpedagogische middag doorbrengt op de bank met een Ipad? Of als ik te laat begin aan het avondeten omdat mijn hoofd zo vol en moe is en ik steeds van alles vergeet en me gestrest en verdrietig voel?

Om toch alles in elkaar te passen, schurk ik voortdurend tegen mijn grenzen aan. Zo sla ik regelmatig de lunch over en mijd ik bezoek. Maar zelf zie ik nu ook wel in, dat dit op de lange termijn niet werkt. Daarom deponeer ik in dit blog een persoonlijk leerpunt:

‘Als je alles goed wilt doen en daardoor niet meer goed voor jezelf zorgt, schiet je je doel voorbij.’

Een werkschema

‘Laten we een werkschema maken van wat je doet als de kinderen op school zijn en alles een eigen tijdvak geven,’ zei de gezinscoach. ‘Alles wat je in die tijdvakken niet af krijgt, doe je dan de volgende dag. En je oefent ermee om ook echt te stoppen als de tijd voorbij is, ook al is iets nog niet helemaal af.’

Goed idee!

En toegegeven: eenmaal uitgewerkt ziet de situatie er een stuk minder heftig en chaotisch uit dan het voelt. Tijd voor een nieuw persoonlijk leerpunt:

Chaos, uitgewerkt in een schema of tekening, wordt structuur.

De toepassing…

Op een herfstige en gemiddeld spannende dag kwam mijn oudste zoon thuis uit school. Normaal duikt hij dan meteen met een koptelefoon op in zijn telefoon, maar nu niet. Hij ging zitten en begon hardop zijn punthoofd te legen. Allemaal losse flodders informatie kwamen ter tafel en ik probeerde mee te schrijven om het vervolgens voor hem uit te kunnen tekenen op papier.

Een werkstuk. Een presentatie. Een doos die hij in elkaar had moeten knutselen met illustraties over de een of andere bekende meneer. Een powerpoint, nog een presentatie.

Ik snapte er ook niets meer van en legde vertwijfeld mijn pen neer. Wat nu?

Ik belde de juf, legde haar uit wat autisme is en wat mijn kind ( en ik ook!) doorgaans aan extra duidelijkheid nodig heeft (hebben). Ik nam de pen weer ter hand en schreef alles op wat ze opsomde aan taken en opdrachten. Nadat ik had opgehangen, keek ik naar mijn betraande kind en zei: ‘Kom, we gaan samen een werkschema maken.’

En even later zat zoonlief weer lekker te ‘chillen,’ want het viel eigenlijk wel mee met de chaos.

Een nieuw persoonlijk leerpunt:

Communicatie is zowel de verantwoordelijkheid van de zender als van de ontvanger. Vraag dus om duidelijkheid!

De planning aanpassen

Dochterlief zat te huilen boven haar ontbijt en kon niet meer eten van de stress. Ze zou die middag op school een presentatie hebben met iemand anders ‘samen’ en die had haar het grootste deel van het werk toegeschoven waardoor ze de voorbereiding niet had afgekregen.

Ik stuurde de juf een bericht en vroeg om uitstel. Vervolgens probeerde ik mijn dochter aan het denken te zetten over het begrip ‘samenwerken’, want waarom moest zij bijna alles doen? Ze mocht hier wat mij betreft best over klagen bij de juf. Nu denk ik niet dat mijn dochter, die ook autisme heeft, dat zou doen. Maar als ze onthoudt dat dit een optie is, dan zijn we wat mij betreft al een stap verder.

De juf gaf plande trouwens zonder morren een nieuwe dag in voor de presentatie.

Samengevat

Doe wat jij nodig hebt om het overzicht te houden en om niet overweldigd te raken door alles wat er van je wordt gevraagd. Leeg je punthoofd bij iemand die je kan helpen, werk- of teken het uit op papier, durf om extra duidelijkheid te vragen en schaam je niet om te vragen om extra tijd.

Want jij hebt het recht om je fijn te voelen in je eigen hoofd, zeker als dat hoofd anders werkt dan andere hoofden.

Een mens maakt allerlei plannen, wat wordt uitgevoerd is het plan van de Heer. Spreuken 19:21

Mijn plan met jullie staat vast – spreekt de Heer. Ik heb jullie geluk voor ogen, niet jullie ongeluk: ik zal je een hoopvolle toekomst geven. Jer. 29:11

Autisme en kinderpartijtjes

Een andere versie van dit blog had ik begin maart 2020 al uitgeschreven. Ik zweefde als het ware boven de knop om hem te publiceren, toen de corona uitbraak het hele land op slot deed. En dat gaf me, in een tijd waarin geen enkel feestje nog doorging, iets heel anders om over te schrijven.

Inmiddels worden de regels en dringende adviezen opnieuw aangescherpt, maar er is nog ruimte voor kinderpartijtjes in de mazen van de noodwet. En dat maakt mijn in de koelkast bewaarde blog toch weer actueel, zeker nu het volgende partijtje zich alweer aandient.

Kinderpartijtjes

In een eerder blog heb het opvoeden van kinderen wel eens vergeleken met een safari: spannend, verrassend en soms best pittig. Het opvoeden van kinderen met autisme is dan te vergelijken met een safari te voet met slechts een papieren gids in het Swahili op zak. Dat is nog spannender, nog verrassender, maar vaak ook nóg pittiger. In die lijn voelen kinderpartijtjes voor mij als zwemmen tussen de krokodillen. Nou ja, opblaaskrokodillen dan, maar wel hele enge. Nee, ook niet. Ik bedoel: ik ben dol op spannende uitjes, maar kinderfeestjes zijn voor mij eigenlijk een paar tanden te wild.

Mijn kinderen willen heel graag hun kinderpartijtje vieren, of ze nu autistisch zijn of niet. En ik op mijn beurt, wil mijn kinderen natuurlijk niet die mooie herinneringen aan al die toffe partijtjes onthouden, alleen maar omdat het mij zoveel adrenaline kost. Dus doe ik enthousiast mee. Draaiboek klaar, extra valeriaantabletje in, oordoppen mee, de dag erna leeg houden in de agenda…

…en zwemmen!

Uit versus thuis

Na het allereerste kinderpartijtje in mijn carrière als moeder heb ik ooit geroepen: NOOIT meer een JONGENSpartijtje THUIS!!! Het was niet te doen. Ten eerste werd ons autikleutertje (wisten we toen nog niet) om elk spelletje boos en wilde hij niet meedoen. Ten tweede waren alle spelletjes die ik had bedacht, ook de reservespelletjes, binnen een uur op. Alles en iedereen ging aan het stuiteren door het huis. Uiteindelijk gingen ze lekker buitenspelen, maar toen was ik al op van de stress en ik dacht: hier ligt niet mijn talent.

Maar feestjes buiten de deur gaan ook niet vanzelf. Je moet er telefoontjes voor plegen, checken of iedereen kan op de middagen waarop er nog plek is, opnieuw bellen en het plan zo nodig aanpassen, de boeking in orde maken, zorgen voor voldoende vervoer, alle spullen meenemen die je nodig hebt, checken of het makkelijk te vinden is met de auto en waar je kunt parkeren.

Mijn zoon was in januari jarig. Het was al bijna maart en hij had nog altijd recht op dat kinderpartijtje waar ik alsmaar tegenaan zat te hikken. Alles was te duur of al volgeboekt, dus besloot ik uiteindelijk om mijn opties uit te breiden door toch maar te googlen op een feestje thuis. Misschien een workshop, zodat we niet zelf de leiding hoefden te nemen…

Safari aan huis

Geïnspireerd door mijn associatie met krokodillen werd mijn blik op het internet al gauw getrokken naar…

…een reptielenworkshop met echte reptielen!

Mijn zoon is gek op dieren, dus ik hoefde het maar een keer te laten zien. Papa had er alleen voor de vorm nog maar iets over te zeggen. Er was nog plek binnen drie weken, dus ik boekte meteen een reptielenfeestje aan huis bij Exotus Serpenti.

We mochten kiezen welke dieren we graag wilden zien. Mijn zoon is al een stoere tiener, dus ik wilde geen kinderachtig tuinslangetje of bibberig hagedisje.

Ik bestelde:

  • Pirat de kameleon
  • Pluisje de vogelspin ( Hé, dat is toch geen reptiel?!)
  • Beans de python
  • en Danoontje de blauwtongskink

Misschien vond ik dit zelf ook best leuk!

Hoe ik deze thuissafari ben doorgekomen?

Op pure adrenaline en met hulp van papa en opa.

En dit is wat ik ervan vond:

  • Reptielen zijn véél rustiger dan kinderen.
  • Kinderen vinden reptielen desondanks behoorlijk spannend met als gevolg nog drukker gedrag en nog meer decibellen dan anders.
  • Voor mijn jongen was dit het gaafste kinderpartijtje ooit.
  • De nacht erna geen oog dichtgedaan doordat mijn hoofd nog keihard aan het werk was om alle prikkels te verwerken.
  • Het was dus een extreem goed idee om dit feestje op een vrijdag te plannen en om de zaterdag erna rustig aan te doen.
  • Ik kan het, ik kan het!

Het volgende kinderfeestje

En nu komt dus het kinderfeestje eraan; dat van onze jongste.

Nu ik dit blog heb herschreven, probeer ik te onthouden dat ik het kan. Ik zie ertegenop, maar ik weet dat ik het kan. Deze keer geen safari aan huis, maar wel iets anders wilds: lasergamen in en rond een loods op een terrein vlakbij het bos.

De datum is geprikt, de uitnodigingen uitgedeeld, de benodigde hulptroepen ingeschakeld, de lasergame spullen gehuurd: ik kan niet meer terug. Het cadeau is ook al besteld: een gele stuntstep, waarbij de kleur geel absoluut essentieel is. Vandaag komt de postbode hem brengen.

En voor mijn kind zál ik genieten, ondanks de overprikkeling die waarschijnlijk ons beide wacht.

Want overprikkeling gaat weer over, maar een coole herinnering niet!

Meer lezen over hoe wij erachter kwamen wat autisme is? Lees dan mijn boek: ‘Aan mij zie je niets.’
Je kunt je ook gratis en vrijblijvend abonneren voor updates via de mail, iedere keer als ik iets nieuws heb geplaatst op deze site.
Reacties welkom & delen mag

Laatbloeiers bloeien het mooist

Mijn kind is er niet bij

Ik loop van school naar huis. Het miezert, maar het is niet erg. Het voelt lekker fris en het is net niet genoeg om echt nat te worden op dat korte stukje. Ik hoor mijn naam en kijk verbaasd om. Achter me loopt een medemoeder. Ze kijkt neutraal. Of kijkt ze ernstig, belangstellend, of misschien zelfs blij? Mijn twijfel voelt niet goed en daarom kijk ik naar de stoeptegels tot ze naast me loopt.

Het gaat om een kinderpartijtje. Er is een hele zwerm kinderen van de klas uitgenodigd, maar mijn kind is er niet bij. Omdat ze eraan twijfelen of hij het zou trekken met zijn autisme en of ze hem dan wel de aandacht kunnen geven die hij nodig heeft.

Ik snap het

Ik snap de lastige positie van die moeder en haar bezwaarde gevoelens. Je kunt voor een kinderpartijtje onmogelijk elk kind uitnodigen waar jou kind ooit mee heeft gespeeld, dus je zult keuzes moeten maken. Hoe, daar heb ik ook geen antwoord op. Deze moeder neemt tenminste de moeite om het aan me uit te leggen, houd ik mezelf voor. Dus stel ik haar gerust: ik begrijp het wel.

Misschien valt het mee, peins ik verder als ik weer alleen ben. Misschien is hij te autistisch om zich af te vragen waarom hij niet is uitgenodigd en die andere kinderen wel. De vorige schooljaren had hij zoiets ook nooit door. Toch bel ik thuis meteen mijn schoonouders. Zij zouden hem vandaag van school ophalen, maar ik doe het nu toch maar liever zelf, voor de zekerheid.

Confronterend

Aan de keukentafel denk ik er verder over na. Met alle zaligsprekingen ter wereld kan ik er niet langer omheen: dat mijn kind niet op alle verjaardagspartijtjes van vriendjes welkom is, is niet alleen maar een kwestie van aantallen. En het kan ook niet meer afgeschoven worden op een leeftijdsverschil van een paar maanden.

Het is omdat hij autisme heeft. Dit zinnetje dreunt een paar keer door mijn gedachten en dan pas voel ik de pijn.

Different, not less

Overal vertel ik dat autisme anders is, niet minder. En dat meen ik recht uit mijn hart. Ik zou niet eens willen dat mijn kinderen waren zoals de meeste andere kinderen, want ik vind hun sterke eigenschappen van onschatbare waarde.

En dat zijn veel mensen gelukkig met me eens. Different, not less.

Uitzonderingspositie

Waar mensen misschien minder bij stilstaan is dat het voorval van vandaag bovenop een heleboel andere dingen komt, die me stuk voor stuk in mijn gezicht duwen wat het hebben van autisme in de praktijk betekent.

Laten we voorop stellen dat ik dankbaar ben voor die mensen die begrip tonen en meedenken. Zij maken het mijn kinderen mogelijk om een relatief veilige kindertijd te beleven in een niet-autistische omgeving. Toch voelt het nog altijd een beetje als een handicap als het vanwege hun autisme regelmatig nodig is om te vragen om een aparte behandeling, zoals bijvoorbeeld een uitzondering op de strikte coronaregel om buiten te blijven tijdens de zwemles. Het is geen ramp, maar wel confronterend om te moeten uitleggen. Ik vertel liever over de sterke en leuke kanten van onze kinderen, zeker aan vreemden.

En soms sluiten andere mensen je direct of indirect ergens van uit, omdat ze het om allerlei legitieme redenen niet zien zitten om rekening te houden met jou of je kind, zoals vandaag. En dat doet pijn, hoe begrijpelijk ook.

Of ligt het aan mij dat ik het zo voel?

Het is toch logisch dat mensen niet altijd rekening met ons kunnen houden?

Ik moet het niet zo zwaar opnemen. Ik moet het niet zo voelen.

Om lucht te geven aan mijn hoofd loop ik naar buiten. Door de inmiddels stromende regen heen voel ik mijn lauwwarme tranen. Hoe zal mijn kind zich in de toekomst ontwikkelen? Zal hij er veel verdriet van gaan hebben?

Achterin de tuin zie ik dat mijn exotische passiebloem toch nog besloten heeft om te gaan bloeien, aan het begin van een grijze najaarsdag nog wel. Het is schitterend, adembenemend bijzonder, nog mooier dan toen hij hartje zomer bloeide.

Want in de kunstig gevormde paarsblauw-met-witte bloem zie ik een knipoog van boven:

Laatbloeiers bloeien het mooist.