Birthday Blues

Birthday blues???

Ja, het bestaat echt; ik heb het opgezocht. De dagen voor mijn verjaardag zat niet lekker in mijn vel, net als het jaar daarvoor en het jaar daarvoor en ik wilde weten of meer mensen hier last van hebben. Ik typte wat in op google en vond al vrij snel wat mij mankeerde: de birthday blues.

Birthday blues wordt ook wel verjaardagsdepressie genoemd. Persoonlijk vind ik dat wat overdreven, aangezien de term depressie gereserveerd is voor negatieve gevoelens die minstens twee weken aanhouden, met een gemiddelde duur van zes maanden. Een sippe week maakt dus nog geen depressie. ‘Verjaardagsdipje’ zou in dat verband een betere term zijn, alleen zullen sommige mensen dan weer denken aan een sausje waar de genodigden hun chips, kaas en repen komkommer in kunnen dopen.

Enfin, birthday blues dus: een onaangenaam gevoel kort voor of rond de verjaardag, waar sommige mensen echt door van slag kunnen zijn.

Birthday blues is iets heel normaals

Ik dacht dat het heel uitzonderlijk was om somber te zijn om iets feestelijks, maar het schijnt toch best vaak voor te komen. Ik las verschillende persoonlijke blogs en artikelen en wat blijkt? De een is er gevoeliger voor dan de ander, maar het kan in principe iedereen overkomen.

Maar…waarom?

Ik vond een blog dat speciaal ging over de waarom-vraag. Er werden daarin verschillende redenen genoemd waarom mensen verjaardagen moeilijk kunnen vinden, zoals:

  • moeite hebben met het feit dat je ouder wordt
  • te hoge verwachtingen hebben van de grote dag of van de aandacht of de cadeau’s die je hoopt te krijgen
  • een onbevredigend gevoel over wat je het afgelopen jaar hebt bereikt
  • niet tegemoet kunnen komen aan de sociale druk om het meest geweldige verjaardagsfeest ever te geven, vooral als het een jubileumjaar betreft
  • de nog immer onverwerkte teleurstelling dat je verjaardagen lang niet meer zo leuk en spannend zijn als toen je nog een kind was.

Voor mij geldt eigenlijk geen van deze redenen. Dat wil zeggen: de meeste niet meer dan op andere dagen van het jaar. En hoewel het afgelopen jaar best pittig was om op terug te kijken, heb ik ook veel om dankbaar voor te zijn. De kinderen doen het goed op school, we krijgen hulp en begeleiding, mijn eerste boek uit, ik heb allemaal mooie online concerten mogen geven, we zijn niet ziek geworden, etc.

een andere birthday blues babe

Ik vond een andere blog , van een jonge vrouw met psychische problemen die ook opzag tegen haar verjaardag. Haar redenen kwamen iets meer in de buurt van de mijne. Zij vond verjaardagen vooral erg veel werk. Ze vond het ook moeilijk om te accepteren dat er altijd weer mensen zijn die je verjaardag vergeten terwijl je had verwacht of gehoopt dat ze aan je zouden denken. Verder maakte de opgelegde vrolijkheid op deze dag haar extra bewust van haar problemen, vooral als het tijdens de festiviteit vooral over ditjes en datjes ging en zij zelf druk in de weer was en amper aandacht kreeg, terwijl het toch zeker háár verjaardag was.

Dat kunnen dus ook allemaal redenen zijn voor een birthday blues…

Maar die redenen zijn voor mij niet het belangrijkst:

Ik vind verjaardagen inderdaad ook veel werk en ik raak er vrijwel altijd overprikkeld van. Maar dat is voor mij niet de reden om er tegenop te zien. Ik word ook niet treurig als ik niet in het middelpunt van de belangstelling sta, hoewel het natuurlijk saai is als je helemaal geen aanspraak hebt. Dat mensen me misschien vergeten of dat ze op het laatst afzeggen, vind ik droevig, maar geen reden om weg te glijden in zwartgalligheid. Ik vergeet namelijk zelf ook wel eens onbedoeld iemands verjaardag.

En wat visite betreft was er dit jaar sowieso geen ruimte voor teleurstellingen, want vanwege de corona maatregelen kon ik maar enkele personen uitnodigen.

Eenzaamheid

Dat was wat ik na een tijd van zelfreflectie nog het meest passend vond als reden. Mijn birthday blues werd veroorzaakt door het gevoel dat ik anders ben, want daardoor vind ik moeilijk aansluiting bij andere mensen. En een sociale gelegenheid als een verjaardag versterkt dat gevoel van eenzaamheid nog eens.

Logisch.

En toen ik dit eenmaal van mezelf begreep, heb ik er eens goed om zitten snotteren om vijf minuten voor twaalf. Luchtte dat even op!

De gebrokenheid van de schepping

‘Het komt doordat je de gebrokenheid van de Schepping extra voelt rond je verjaardag,’ zei een medechristen.

 ‘Wat?’ reageerde ik vol ongeloof. Die had ik namelijk nog helemaal nergens op Internet gevonden en het leek me in eerste instantie ook nogal vergezocht

Toch dacht ik er even over na… 

‘Dus…ik voel me verdrietig en eenzaam rond mijn verjaardag, omdat ik ten diepste treur om de gebrokenheid van de Schepping, omdat die niet meer perfect is, niet helemaal zoals die zou moeten zijn?’

Ja, knikte de medechristen resoluut.

En het klopt nog ook

Hoe langer ik erover nadenk hoe logischer het eigenlijk is. Rond je verjaardag denk je terug aan je geboorte, aan je oorsprong, toen alles nog onverpest volmaakt was. En nu is dat niet meer zo. Dat is datzelfde diepe verdriet als om de schepping die niet meer perfect is.

Ik ben daar altijd al gevoelig voor geweest, als kind al. Hoe verschrikkelijk vond ik het toen ik op school voor het eerst iets leerde over milieuvervuiling en zure regen. Hadden ze me dat maar nooit verteld! Voor mij zat er voortaan om alle mooie dingen een uitlaatgrijs randje…

ook om mijn verjaardag…

Leuk & happy

Want op verjaardagen moet je altijd doen alsof alles leuk en happy is, maar mijn hoofd weet dat dat niet klopt. Helemaal niet alles is leuk en happy. Er zijn zieke mensen, verdrietige mensen, gemene mensen, er is oorlog en honger, er is plastic soup en klimaatverandering, er is corona. Het is helemaal geen feest, denkt mijn hoofd. Andere mensen kunnen voor een dag of nog langer doen alsof het er niet is, maar ik ben gevoeliger voor het kreunen van de schepping dan andere mensen en mij lukt dat niet zomaar.

Niet zomaar

Nu ik erachter ben gekomen, dat het komt door de eenzaamheid van het anders zijn, maar ook door het verdriet om de gebrokenheid van de schepping, weet ik dat dit gevoel recht uit het hart van God komt. Mijn birthday blues is dus niet verkeerd of raar.

Het zou zelfs kunnen leiden tot iets moois, iets hoopvols, want dat doen gevoelens die van God komen.

Overigens viel mijn verjaardag dit jaar reuze mee. Ik had genoeg afleiding, kreeg veel felicitaties op afstand en het was rustig en knus met alleen de ouders die langskwamen. Best heel oké voor een keer.

En volgend jaar ga ik het anders voorbereiden

Volgend jaar zal ik de tijd nemen om mijn afgelopen jaar met aandacht en waardering herdenken, het kwade en het goede. Ik zal mezelf toestaan om te treuren om de gebrokenheid van de schepping en ik zal God vragen om al mijn verjaardagstranen op te vangen in zijn kruik. Getroost en bemoedigd zal ik vervolgens om vijf minuten voor twaalf het glas heffen, samen met mijn geliefde, op een hoopvol nieuw levensjaar!

‘Wij weten dat de hele schepping nog altijd als in barensweeën zucht en lijdt. En dat niet alleen: ook wijzelf…’ Rom. 8:22-23a

‘Zie, Ik maak iets nieuws, nu zal het uitspruiten, heb je het nog niet gemerkt? Ik baan een weg door de woestijn, maak rivieren in de wildernis.’ Jes. 43:19

Plan je punthoofd

Meer rust…

De kinderen hebben een nieuw rooster, een continurooster. Nu zijn de kinderen voortaan elke dag om 14:00 uur uit en dan hebben ze al geluncht. Op de jongste na dan, want die kan niet eten in een drukke klas.

‘Dat zal jou meer rust geven,’ zeiden verschillende mensen tegen mij. Nu kost het mij best wat tijd om te wennen aan nieuwe situaties, ook als ze makkelijker zijn dan de situatie daarvoor, dus zelf kon ik er niet meteen iets van vinden.

Nu, twee maanden later, heb ik mijn dagelijkse leven nog steeds niet in elkaar gepuzzeld. Logisch, want daarvoor kreeg ik ook al niet alles gedaan in de tijd die ik daarvoor had.

En ik snap het ook niet helemaal; móet je ontspannen of mág je ontspannen? Hoe vaak dan? En als je iets leuk vindt om te doen, maar het is niet van levensbelang, mag het dan toch een vaste plek in je agenda hebben? Hoeveel plek dan maximaal? Wat dan als het huis niet is opgeruimd? En wat als mijn autistische zoontje een hele onpedagogische middag doorbrengt op de bank met een Ipad? Of als ik te laat begin aan het avondeten omdat mijn hoofd zo vol en moe is en ik steeds van alles vergeet en me gestrest en verdrietig voel?

Om toch alles in elkaar te passen, schurk ik voortdurend tegen mijn grenzen aan. Zo sla ik regelmatig de lunch over en mijd ik bezoek. Maar zelf zie ik nu ook wel in, dat dit op de lange termijn niet werkt. Daarom deponeer ik in dit blog een persoonlijk leerpunt:

‘Als je alles goed wilt doen en daardoor niet meer goed voor jezelf zorgt, schiet je je doel voorbij.’

Een werkschema

‘Laten we een werkschema maken van wat je doet als de kinderen op school zijn en alles een eigen tijdvak geven,’ zei de gezinscoach. ‘Alles wat je in die tijdvakken niet af krijgt, doe je dan de volgende dag. En je oefent ermee om ook echt te stoppen als de tijd voorbij is, ook al is iets nog niet helemaal af.’

Goed idee!

En toegegeven: eenmaal uitgewerkt ziet de situatie er een stuk minder heftig en chaotisch uit dan het voelt. Tijd voor een nieuw persoonlijk leerpunt:

Chaos, uitgewerkt in een schema of tekening, wordt structuur.

De toepassing…

Op een herfstige en gemiddeld spannende dag kwam mijn oudste zoon thuis uit school. Normaal duikt hij dan meteen met een koptelefoon op in zijn telefoon, maar nu niet. Hij ging zitten en begon hardop zijn punthoofd te legen. Allemaal losse flodders informatie kwamen ter tafel en ik probeerde mee te schrijven om het vervolgens voor hem uit te kunnen tekenen op papier.

Een werkstuk. Een presentatie. Een doos die hij in elkaar had moeten knutselen met illustraties over de een of andere bekende meneer. Een powerpoint, nog een presentatie.

Ik snapte er ook niets meer van en legde vertwijfeld mijn pen neer. Wat nu?

Ik belde de juf, legde haar uit wat autisme is en wat mijn kind ( en ik ook!) doorgaans aan extra duidelijkheid nodig heeft (hebben). Ik nam de pen weer ter hand en schreef alles op wat ze opsomde aan taken en opdrachten. Nadat ik had opgehangen, keek ik naar mijn betraande kind en zei: ‘Kom, we gaan samen een werkschema maken.’

En even later zat zoonlief weer lekker te ‘chillen,’ want het viel eigenlijk wel mee met de chaos.

Een nieuw persoonlijk leerpunt:

Communicatie is zowel de verantwoordelijkheid van de zender als van de ontvanger. Vraag dus om duidelijkheid!

De planning aanpassen

Dochterlief zat te huilen boven haar ontbijt en kon niet meer eten van de stress. Ze zou die middag op school een presentatie hebben met iemand anders ‘samen’ en die had haar het grootste deel van het werk toegeschoven waardoor ze de voorbereiding niet had afgekregen.

Ik stuurde de juf een bericht en vroeg om uitstel. Vervolgens probeerde ik mijn dochter aan het denken te zetten over het begrip ‘samenwerken’, want waarom moest zij bijna alles doen? Ze mocht hier wat mij betreft best over klagen bij de juf. Nu denk ik niet dat mijn dochter, die ook autisme heeft, dat zou doen. Maar als ze onthoudt dat dit een optie is, dan zijn we wat mij betreft al een stap verder.

De juf gaf plande trouwens zonder morren een nieuwe dag in voor de presentatie.

Samengevat

Doe wat jij nodig hebt om het overzicht te houden en om niet overweldigd te raken door alles wat er van je wordt gevraagd. Leeg je punthoofd bij iemand die je kan helpen, werk- of teken het uit op papier, durf om extra duidelijkheid te vragen en schaam je niet om te vragen om extra tijd.

Want jij hebt het recht om je fijn te voelen in je eigen hoofd, zeker als dat hoofd anders werkt dan andere hoofden.

Een mens maakt allerlei plannen, wat wordt uitgevoerd is het plan van de Heer. Spreuken 19:21

Mijn plan met jullie staat vast – spreekt de Heer. Ik heb jullie geluk voor ogen, niet jullie ongeluk: ik zal je een hoopvolle toekomst geven. Jer. 29:11

Autisme en kinderpartijtjes

Een andere versie van dit blog had ik begin maart 2020 al uitgeschreven. Ik zweefde als het ware boven de knop om hem te publiceren, toen de corona uitbraak het hele land op slot deed. En dat gaf me, in een tijd waarin geen enkel feestje nog doorging, iets heel anders om over te schrijven.

Inmiddels worden de regels en dringende adviezen opnieuw aangescherpt, maar er is nog ruimte voor kinderpartijtjes in de mazen van de noodwet. En dat maakt mijn in de koelkast bewaarde blog toch weer actueel, zeker nu het volgende partijtje zich alweer aandient.

Kinderpartijtjes

In een eerder blog heb het opvoeden van kinderen wel eens vergeleken met een safari: spannend, verrassend en soms best pittig. Het opvoeden van kinderen met autisme is dan te vergelijken met een safari te voet met slechts een papieren gids in het Swahili op zak. Dat is nog spannender, nog verrassender, maar vaak ook nóg pittiger. In die lijn voelen kinderpartijtjes voor mij als zwemmen tussen de krokodillen. Nou ja, opblaaskrokodillen dan, maar wel hele enge. Nee, ook niet. Ik bedoel: ik ben dol op spannende uitjes, maar kinderfeestjes zijn voor mij eigenlijk een paar tanden te wild.

Mijn kinderen willen heel graag hun kinderpartijtje vieren, of ze nu autistisch zijn of niet. En ik op mijn beurt, wil mijn kinderen natuurlijk niet die mooie herinneringen aan al die toffe partijtjes onthouden, alleen maar omdat het mij zoveel adrenaline kost. Dus doe ik enthousiast mee. Draaiboek klaar, extra valeriaantabletje in, oordoppen mee, de dag erna leeg houden in de agenda…

…en zwemmen!

Uit versus thuis

Na het allereerste kinderpartijtje in mijn carrière als moeder heb ik ooit geroepen: NOOIT meer een JONGENSpartijtje THUIS!!! Het was niet te doen. Ten eerste werd ons autikleutertje (wisten we toen nog niet) om elk spelletje boos en wilde hij niet meedoen. Ten tweede waren alle spelletjes die ik had bedacht, ook de reservespelletjes, binnen een uur op. Alles en iedereen ging aan het stuiteren door het huis. Uiteindelijk gingen ze lekker buitenspelen, maar toen was ik al op van de stress en ik dacht: hier ligt niet mijn talent.

Maar feestjes buiten de deur gaan ook niet vanzelf. Je moet er telefoontjes voor plegen, checken of iedereen kan op de middagen waarop er nog plek is, opnieuw bellen en het plan zo nodig aanpassen, de boeking in orde maken, zorgen voor voldoende vervoer, alle spullen meenemen die je nodig hebt, checken of het makkelijk te vinden is met de auto en waar je kunt parkeren.

Mijn zoon was in januari jarig. Het was al bijna maart en hij had nog altijd recht op dat kinderpartijtje waar ik alsmaar tegenaan zat te hikken. Alles was te duur of al volgeboekt, dus besloot ik uiteindelijk om mijn opties uit te breiden door toch maar te googlen op een feestje thuis. Misschien een workshop, zodat we niet zelf de leiding hoefden te nemen…

Safari aan huis

Geïnspireerd door mijn associatie met krokodillen werd mijn blik op het internet al gauw getrokken naar…

…een reptielenworkshop met echte reptielen!

Mijn zoon is gek op dieren, dus ik hoefde het maar een keer te laten zien. Papa had er alleen voor de vorm nog maar iets over te zeggen. Er was nog plek binnen drie weken, dus ik boekte meteen een reptielenfeestje aan huis bij Exotus Serpenti.

We mochten kiezen welke dieren we graag wilden zien. Mijn zoon is al een stoere tiener, dus ik wilde geen kinderachtig tuinslangetje of bibberig hagedisje.

Ik bestelde:

  • Pirat de kameleon
  • Pluisje de vogelspin ( Hé, dat is toch geen reptiel?!)
  • Beans de python
  • en Danoontje de blauwtongskink

Misschien vond ik dit zelf ook best leuk!

Hoe ik deze thuissafari ben doorgekomen?

Op pure adrenaline en met hulp van papa en opa.

En dit is wat ik ervan vond:

  • Reptielen zijn véél rustiger dan kinderen.
  • Kinderen vinden reptielen desondanks behoorlijk spannend met als gevolg nog drukker gedrag en nog meer decibellen dan anders.
  • Voor mijn jongen was dit het gaafste kinderpartijtje ooit.
  • De nacht erna geen oog dichtgedaan doordat mijn hoofd nog keihard aan het werk was om alle prikkels te verwerken.
  • Het was dus een extreem goed idee om dit feestje op een vrijdag te plannen en om de zaterdag erna rustig aan te doen.
  • Ik kan het, ik kan het!

Het volgende kinderfeestje

En nu komt dus het kinderfeestje eraan; dat van onze jongste.

Nu ik dit blog heb herschreven, probeer ik te onthouden dat ik het kan. Ik zie ertegenop, maar ik weet dat ik het kan. Deze keer geen safari aan huis, maar wel iets anders wilds: lasergamen in en rond een loods op een terrein vlakbij het bos.

De datum is geprikt, de uitnodigingen uitgedeeld, de benodigde hulptroepen ingeschakeld, de lasergame spullen gehuurd: ik kan niet meer terug. Het cadeau is ook al besteld: een gele stuntstep, waarbij de kleur geel absoluut essentieel is. Vandaag komt de postbode hem brengen.

En voor mijn kind zál ik genieten, ondanks de overprikkeling die waarschijnlijk ons beide wacht.

Want overprikkeling gaat weer over, maar een coole herinnering niet!

Meer lezen over hoe wij erachter kwamen wat autisme is? Lees dan mijn boek: ‘Aan mij zie je niets.’
Je kunt je ook gratis en vrijblijvend abonneren voor updates via de mail, iedere keer als ik iets nieuws heb geplaatst op deze site.
Reacties welkom & delen mag