Ik had niet gedacht dat ik nu nog iets te schrijven zou hebben het effect van de coronacrisis op ons gezin. Ik had eigenlijk gedacht, gehoopt, dat het nu een stuk beter zou gaan.
Maar nee, alwéér niet.
En juist dat ‘alweer’ vormt een nieuwe element in deze crisis. De schok aan het begin van de pandemie heeft plaats gemaakt voor het teleurgestelde ‘hoelang nog?’
Concreet in onze situatie, een gezin met kinderen en een moeder met autisme, betekent het (onder andere) dit:
- Behalve moeder ben ik ook fluitist. Voor de maatschappij is dat niet essentieel, maar voor mij wel. Want zonder dat ben ik niet meer dan een thuiszittende autistische huisvrouw die constant moet vechten tegen overprikkeling en die niet meer mag doen waar ze energie van kreeg. Nu zijn mijn concerten alwéér geannuleerd, net als vorig jaar. En de concerten die nog wel doorgaan mogen maar heel beperkt publiek hebben, of zijn online. Mijn energie en hoop lekken weg, vooral vanwege het uitzichtloze ‘alweer’.
- Opnieuw is er die voortdurende dreiging van een scholensluiting of quarantaine. Mijn kinderen, met autisme, vinden het moeilijk om hierin te schakelen, net zo moeilijk als ik. Ze zijn inmiddels wel gewend aan alle andere maatregelen en dat dingen soms niet door kunnen gaan omdat er mensen besmet zijn. Maar dít went nooit. Als we onszelf weer moeten opsluiten, worden we hier allemaal gek.
- Vul hier zelf je eigen omstandigheden maar in.
Dankbaarheid
Natuurlijk is er altijd erger, dat weet ik ook wel. En er is nog meer dan genoeg om intens dankbaar voor te zijn…
dat we nog gezond zijn
dat we te eten hebben
dat we een dak boven ons hoofd hebben
dat we überhaupt gezegend zijn met kinderen.
Etc.
Toch helpt het mij niet voldoende om zo te denken. Want ook al ben ik heus wel dankbaar; ik wil óók weten dat al dat andere goed komt. Ik kan niet tegen onzekerheid en onduidelijkheid, want dan schreeuwen de teleurstelling en de uitzichtloosheid dwars door het laagje dankbaarheid heen.
Hoe dan?
Hoe kan ik als moeder met autisme met deze ondraaglijke onzekerheid en onvoorspelbaarheid omgaan? En hoe kan ik het mijn autistische kinderen voorleven?
Ik heb geen pasklaar antwoord, natuurlijk niet. Maar wat ik wel weet is dat ruziemaken sowieso geen oplossing gaat brengen. Daarom doe ik ook mijn best om niet in te gaan op berichten op social media, zelfs al botsen die nog zo met mijn sterke afkeer van onrechtvaardigheid en dingen die niet kloppen…
…maar heel af en toe maak ik een uitzondering. Zo zag ik een tekening van de ark van Noach voorbijkomen met daarbij de tekst: ‘Noach was ook een complotdenker, totdat de regen kwam.’ Ik typte eronder : ‘Je kunt het ook zo zien: Noach zag het gevaar, waar anderen een complot zagen, totdat de maatschappij al redetwistend in het gevaar verzoop.’
Zo, dat was eruit!
Mijn reactie heeft er precies drie seconden gestaan. Toen was hij onzichtbaar gemaakt. Later zag ik dat hij alsnog was goedgekeurd. Dat viel uiteindelijk dus mee.
Hoe dan ook; precies dít bedoel ik dus. Nee, niet wie er hier gelijk heeft en wie niet; ik bedoel het niet willen luisteren naar elkaar, de starheid van het eigen gelijk en vooral van het eigen recht. Dát is wat een maatschappij lek schiet en weerloos maakt, niet een of ander virus. Want een maatschappij kan überhaupt niet bestaan bij gratie van ‘ieder zijn mening’ en ‘leven en laten leven’, maar alleen bij ‘geven en nemen en geven het meest’.
De Ark
Wat ik er ook over denk: behalve bidden, kan ik helemaal niets doen wat maakt dat de mensen niet langer zullen doorgaan met wat ze altijd al deden, net als in de tijd van Noach. Ik kan deze crisis niet stoppen en niet bepalen welke maatregel wel en niet en hoe mensen zich eraan gaan houden. Maar ik heb wel te lijden van de storm waar we met z’n allen in zitten.
Om toch een toekomstperspectief te hebben, heb ik een ‘ark’ nodig om te blijven drijven. En dit vond ik om me aan vast te klampen:
‘You (God) have allowed me to suffer much hardship, but You will restore me to life again and lift me up from the depths of the earth.’ Psalm 71:20
‘U (God) heeft mij veel moeiten laten lijden, maar U zult me herstellen tot leven en me optillen uit de diepten van de aarde.’ Psalm 71:20
Ik weet eerlijk gezegd nog steeds niet hoe het nu verder moet. Maar het komt sowieso goed. Het wordt zelfs beter. Ooit. Omdat God het heeft beloofd. En Hij is te vertrouwen, zelfs als je het even niet meer ziet door alle besmettingsgolven, maatregelen en discussies om je heen.
Hou vol!
Ik heb dat berichtje over: ‘Noach was ook een complotdenker gezien’. Vond het in eerste instantie een rake opmerking. Totdat ik jouw reactie daarop zag, waardoor ik er toch wel anders over die opmerking ben gaan denken. Heel eenvoudig ligt het allemaal niet. Dat is de beperking van ‘social media’. Is mijn gedachte. En de beperking van slogans. Wel goed, dat we er daardoor misschien over na gaan denken. Kritisch zijn. Vooral naar onszelf toe. Een ouderling zie eens tegen mij: ‘Een ieder is in zijn eigen gemoed verzekerd.’ Ik had daar een hekel aan. Het moest voor mij duidelijk zijn. Het mocht wel óf niet… Maar de ouderling legde heel terecht de verantwoordelijkheid bij mezelf neer. Dank je wel, voor deze mooie oogopener.
Dankjewel Yvonne, voor je openheid. Ik denk dat je gelijk hebt en de ouderling over wie je schrijft ook. Het ligt niet zo eenvoudig als we zelf vaak denken!