Mijn boek komt volgend najaar uit!

close up van een vliegenzwam
close up van een vliegenzwam.

Herfst, het seizoen waarin mijn verhaal begint

Het regent in overvloed en wat gebeurt er dan? Verrotting en bederf onder de grond en daarboven kruipen de paddenstoelen eruit. Ze zijn overal, zwammen, schimmels, boleten.

Paddenstoelen zijn mooi, maar ook nuttig, want ze ruimen de dooie troep op. Ze zijn ook nog eens eetbaar, maar soms giftig. Ik heb het nog nooit geprobeerd, maar je schijnt er de meest waanzinnige hallucinaties van te krijgen als je net een verkeerde te pakken hebt. Of een goeie, want het is maar hoe je het ziet. Een beetje mee uitkijken wel, want van sommige boleten word je flink ziek, echt alles aan alle kanten tegelijk eruit en erger.

Zo is het leven van een schrijver ook

Onderhuids kruipen de  schimmeldraden door zijn aderen, gevoed door half verwerkte stukken verhaal, verleden en emotie. Het kan echt van alles zijn, als het maar indruk heeft gemaakt. Vervolgens vindt er voortdurend verrottingsproces plaats, waarbij giffen en voedingsstoffen vrijkomen en bovenhuids resulteert dat dan uiteindelijk in een geschrift.  Easy reading is hard writing.

Je kunt net dat ene giftige verhaal treffen waarvan je dagenlang uit het lood bent, of een goed te verteren verhaal waarmee je jarenoud zeer eindelijk een goede plek kunt geven of waardoor je eindelijk begrip op kunt brengen voor die ene vreemde vogel die je ooit kende. Het kan ook gewoon een heerlijk verhaal zijn, waarmee je je even in een compleet andere wereld mag wanen. Of zullen we gewoon alledrie doen?

Wat ik eigenlijk wil zeggen…

Mijn boek komt uit!!!

In september 2020 bij Scholten Uitgeverij in Zwolle.

De titel is: ‘Aan mij zie je niets’ De uitgever vond dat een prachtige titel, goed passend bij het verhaal en zo, maar…het zei hem eigenlijk ‘niets’. Daar had hij gelijk in en daarom heeft het boek een ondertitel gekregen: ‘Hoe mijn autisme een drievoudige zegen werd

Aan mij zie je niets

Aan mij zie je niets is een verhalende autobiografie, waarin ik vertel hoe het is om als meisje op te groeien in een tijd waarin alleen eigenaardige mannen en duidelijk beperkte jongetjes nog maar autisme konden hebben. Ik neem je mee door de dalen, maar ook naar de hoogtepunten, door de intense eenzaamheid, maar ook langs bijzondere mensen en hilarische situaties. De ‘drievoudige zegen’ uit de ondertitel verwijst naar mijn drie kinderen. Via hen kwam ik er voor het eerst achter dat er een reden was voor mijn eigenaardigheden en voor de verwarring en machteloosheid die niemand ooit aan me zag. Nou ja, bijna niemand dan.

Ik heb al veel boeken gelezen over dit onderwerp, vooral handboeken, maar ik heb geen verhalend boek kunnen vinden van een autistische moeder met autistische kinderen, zeker geen christelijke. Daarom vond ik dat ik dat boek maar moest schrijven. Ik wil ermee bijdragen aan begrip en ruimte voor mensen die anders zijn, niet per se alleen voor autisten. Dit boek is voor iedereen die anders is, of uniek, leuk, raar of juist ongelooflijk normaal. Dit boek is voor iedereen die wel eens fouten maakt en voor iedereen die wel of niet iets bijzonders kan, voor al die mensen aan wie je niets ziet.

Voorverkoop, presentatie & concert

Ik houd jullie natuurlijk tot vervelens toe op de hoogte van de voortgang van het hele proces en er komt nog een lijst waarop je je kunt inschrijven voor de voorverkoop van het boek. Dan weten we namelijk hoeveel er ongeveer gedrukt moeten worden. Bestel je bij mij een boek, dan krijg je natuurlijk een persoonlijk door mij gesigneerd exemplaar.

En ik zou geen fluitist zijn als er niet ook een boekpresentatie zou komen in combi met een klassiek concert. Dat zal in de tweede helft van september 2020 plaatsvinden in de omgeving van Lansingerland.

Wil je op de hoogte blijven? Schrijf je dan in op deze site. Je vindt de daarvoor bestemde knop rechts op de pagina als je op de pc aan het surfen bent en onderaan als je een smartphone hebt.

Wordt vervolgd!  

Alvast iets van mij lezen? Zie dan ook deze artikelen: Writing, praying and fighting, Autisme, Wel goed kauwen, Kunst in Rotterdam, Kunnen autisten geloven in God?, Samen sta je sterk

In the picto; hoe maak ik het visueel?

Een door een kind voor zijn moeder getekende pictogram: de omgekeerde wereld.

Even voorstellen: Schildpadje

Warme moedergevoelens stromen door mijn aderen als ik mijn zoontje een zelfverzonnen verhaaltje vertel voor het slapengaan. Het gaat meestal over Schildpadje. Schildpadje is een fabeldiertje.

 Even ophalen. Wat is ook alweer precies een fabel?

  • Het is een korte, verzonnen vertelling
  • Dieren spelen de hoofdrol en die dieren denken, praten en handelen net als mensen.
  • Er wordt een bepaalde levensles visueel gemaakt.

Schildpadje kan dus praten, hij gaat naar school en hij heeft vriendjes die ook dieren zijn. En weet je wat er vooral zo leuk is aan Schildpadje? Hij maakt iedere keer toevallig bijna hetzelfde mee als mijn zoontje. Ja echt! Alleen gaat het bij schildpadje dus net ietsje anders.

Want door het feest der herkenning wordt mijn zoontje namelijk onweerstaanbaar geprikkeld om zich intensief met zijn verhaallijn…euh…die van Schildpadje dus…te bemoeien en om allerlei alternatieve oplossingen aan te dragen voor de dingen waar hij zelf ook wel eens tegenaan loopt.

Krrrrraaak!

Helaas werd ons Schildpadmoment op een dag abrupt afgebroken toen ik vooroverboog voor een nachtzoen en vervolgens met luid gekraak door het bed zakte. Een plank van de lattenbodem was finaal doormidden en de ontsteltenis van mijn zoontje was groot. De volgende dag zou de moeder van Schildpadje uiteraard net zo hard door het bed van Schildpadje heen zakken, maar voor nu had ik een probleem.

Ik mocht NOOIT meer op zijn bed zitten, riep hij me toe. NOOIT meer!

Picto’s

Behalve Schildpadje, probeer ik ook wel eens pictogrammen in te zetten. Pictogrammen maken, net als verhaaltjes, dingen visueel en inzichtelijk voor kinderen met autisme, zeggen ze.

Maar ze zeggen wel meer dingen.

Bij ons wordt het magneetbord gebruikt als een soort magneetpuzzel: superleuk! De kinderen halen alle picto’s, die ik zorgvuldig per dagdeel op volgorde heb gezet, er allemaal af, om ze vervolgens in rijen onder elkaar te sorteren. Een rij van acht poppetjes op het toilet, een rijtje toffees, twee computerspellen onder elkaar, een rij bekers met drinken, tandenborstels, kleding etc.

Dat schoot dus niet zo op.

De fabeltjes van Schildpadje werken beter. Maar dat is, net als met het kapotte bed, altijd achteraf evalueren. Op de moeilijkste momenten van de dag, komt zelfs Schildpadje me niet te hulp.

Nog maar eens proberen…

‘Je moet het anders gewoon per sessie tekenen. Alles wat je zegt en wat je wilt dat ze doen moet je tekenen,’ zei de gezinscoach.

Tekenen? Oké.

Het moment diende zich aan. Op een zaterdagmorgen zonder haast weigerde ik om de jongste aan te kleden. Dat kon hij namelijk best zelf, vond ik. Ik legde zijn kleding overzichtelijk en op volgorde van aantrekken voor hem neer. Het effect was…nou ja, laten we maar zeggen: even expressief als volhardend en niet zo vruchtdragend.

Ik stond in de keuken met oordopjes in en dacht na. Toen pakte ik een memoblaadje en een pen en ik begon te tekenen. Een boos poppetje met tranen en daar een kruis doorheen. Daarna tekende ik een poppetje met daarnaast de kledingstukken die hij aan moest met een pijltje naar het poppetje. Daaronder tekende ik drie kipjes, want daarna mocht hij dan als beloning naar buiten om die te voeren.

Ik geloofde er geen biet van en legde het papiertje demonstratief voor hem neer, met een korte mondelinge toelichting, dat wel.

En?

Gebiologeerd bleef hij een paar tellen naar het papiertje staren, maar toen kwam hij langzaam in beweging. Het wonder geschiedde: de pyjama ging uit, de broek ging aan, zijn shirt. In no time had hij zelfs zijn jas en schoenen aangetrokken en ging hij met een stukje brood naar buiten. Wow!

Toen ik een uur later het huis aan het stofzuigen was, mocht ik niet in zijn kamer komen, want hij was daar iets geheims aan het maken. Hij was in de weer met papiertjes en plakband. Toen het klaar was mocht ik het resultaat komen aanschouwen.

Stomverbaasd staarde ik naar de memoblaadjes op zijn deur. Hij had er iets op getekend: Een poppetje op een bed met een streep erdoor. En daarnaast een poppetje op een zitzak met een vinkje erbij.

Check!

Meer hierover lezen? Zie dan ook: Autisme, Wel goed kauwen, Kunst in Rotterdam, Kunnen autisten geloven in God?

God ziet jou

Een slang in een appelboom.
De slang is het meest listige dier in het paradijs. Wat hij vertelt is waar, maar het is maar de helft van de waarheid of minder.

Ik ga het doen. Ik ga de hele Bijbel lezen, van kaft tot kaft. Letterlijk. En ik ben al bij Genesis.

Nee serieus, ik meen het.

Wat God me in zijn Woord laat zien, schrijf ik op in een dagboek of in de kantlijn van mijn Bijbel en af en toe maak ik daar een blog van. Geen theologische verhandelingen, maar gewoon wat me opvalt.

Deze blog gaat over mijn ontdekkingstocht door het vermeend bekende terrein van het eerste Bijbelboek.

Hoe het begon

In Genesis laat God voor het eerst zien wie Hij is.

Hij schept de mens uit aarde en blaast dat zijn eigen levensadem in. Dat is Gods werkwijze. Geen krachtpatserij: gewoon vergankelijk materiaal dat kracht krijgt door Hem.

Daardoor weet Hij dus ook waarvan de mens gemaakt is: nietig, broos en onbetrouwbaar materiaal. Toch vertrouwt Hij hem de keuze tussen onafhankelijkheid en eeuwig leven toe.

De mens kiest voor onafhankelijkheid.

Onafhankelijkheid is namelijk belangrijk in de wereld.

Maar ook bij God, want anders had Hij er heus wel voor gezorgd dat de mens niets te kiezen had gehad. Of dacht je dat God er geen stokje voor had kunnen steken? Onafhankelijkheid of autonomie is in zichzelf ook niet goed of fout. Het is, zoals met zoveel dingen, maar net wat je ermee doet.

Een halve waarheid

Ervoor kiezen om te leven in de schepping, terwijl je aan de Schepper voorbij gaat, is geen goed idee. Maar het kan in eerste instantie best. Ik zie veel mensen daar redelijk wel bij varen. Het gevolg is ontegenzeggelijk dat over alles een schaduw van imperfectie en dood komt te liggen, maar die kun je leren negeren. Dan doet het minder pijn. Sommige mensen slagen daar vrij goed in. Het is hun waarheid, feitelijk een halve waarheid, maar zij kiezen ervoor om daar helemaal in te geloven. En dat mag.

Maar het blijft een halve waarheid, want uiteindelijk kan geen mens voluit leven zonder de levensadem van God.

Ik ook niet.

De geestelijke dood

Zo heb ik heb bijvoorbeeld lang geworsteld met het gevoel dat ik er niet toe doe. En ik weet dat ik daar niet de enige in ben.

Het probleem met dat soort gevoelens is namelijk dat het strikt genomen nog waar is ook. Inderdaad zijn er al ontzettend veel mensen op de aarde en is niemand totaal onmisbaar of onvervangbaar.

Daarom vind ik het verdraaid lastig om dit soort gedachtes succesvol pootje te lichten. En dat voelt vreselijk. Als geestelijk afsterven.

Worldometers.info

Kijk anders voor de grap eens op worldometers.info en zie de realtime stand van de wereldbevolking omhoog schieten. Waarschuwing: doe dit NIET op een dag waarop je toch al niet zo lekker in je vel zit.

Overal zijn wachtlijsten voor, we verdringen elkaar aan elke balie, solliciteren met tientallen of honderdtallen tegelijk naar dezelfde opleiding of baan en sluiten dagelijks achter elkaar aan in de file.

Trouwens ook te zien op worldometers: alleen vandaag al meer dan 4,6 miljoen nieuwe blogs gepubliceerd. Waarom denk ik, verschrikkelijke dwaas, dat iemand nog behoefte heeft aan die van mij?

Het is nog erger: Ik zie het cijfer van de ontbossing per hectare voor mijn ogen oplopen, evenals de tonnen gedumpt afval in de lucht, in het water en op het land, allemaal live te volgen op worldometers. Ondertussen smelten de ijskappen en maken we ruzie over het welles en nietes van de wereldwijde  klimaatveranderingen.

Geen idee hoe ze dit allemaal bijhouden, maar als het maar voor de helft klopt is het al te alarmerend om nog te kunnen slapen. Dit kan ik niet aanzien. Worldometers.info moet uit de lucht en snel!

Logisch om te denken dat het voor de Almachtige op deze schaal absoluut niet uit maakt of ik wel of niet besta en of ik wel of niet een beetje gelukkig ben.

Maar dat past helemaal niet bij wie God is

‘Maar dat past helemaal niet bij wie God is,’ zei een medechristen tegen me.

En, eureka, dat is waar!

Het past misschien wel bij wie ik ben of bij hoe de wereld in elkaar steekt, maar niet bij wie God is. Hij maakt geen nutteloze overbodige mensen waar Hij niet naar omkijkt. Hij heeft dingen beloofd aan mensen, ook aan mij. Hij is een God die zijn beloftes houdt, zelfs als wij dat niet doen. Ook als het lijkt alsof Hij ons helemaal is vergeten.

God die jou wel degelijk ziet

God zag Abel en zijn offer. Dat had Hij net zo goed niet hoeven doen, want was de hele aarde en alles daarop al niet van Hem? Maar God zag Abel, omdat Hij naar het hart van Abel keek en hem lief had.

God zag Noach en zijn familie. Noach was weliswaar een man die volgens de Bijbel wandelde met God, maar hij maakte ook heus wel eens een fout en hij kreeg bovendien nakomelingen die de aarde binnen enkele generaties na de zondvloed opnieuw wisten te verzieken. Maar God zag Noach en hield zich aan zijn belofte hem te zullen sparen.

Toen Abraham de belofte had gekregen dat hij stamvader zou worden van een groot volk in het land Kanaän, zat alle schijn hem tegen. Hij en zijn vrouw bleven kinderloos en werden ouder en ouder. Tenslotte moesten ze het beloofde land zelfs ontvluchten vanwege een hongersnood, jarenlang. Maar de belofte bleef staan en werd uiteindelijk ruimschoots vervuld.

Toen de slavin van de vrouw van Abraham de woestijn in moest vluchten, zag de Heer haar. Hij gaf haar en haar zoon te drinken en hield zich aan de belofte om ook haar kind tot de stamvader van een groot volk te maken, het kind van een afgedankte slavin. Niet ondenkbaar dat ze nog een andere godsdienst aanhing ook. Voor Gods trouw maakte dat echter niet uit.

Ook Jacob kreeg te maken met felle concurrentie. In het droge land ontstond er ruzie over het beschikbare water. Iedere keer als hij een bron ontdekte, werd die van hem afgepakt. Hij bleef doorzetten en vond uiteindelijk een bron die hij wel in handen hield. Zo kreeg hij van God ruimte in een land waar schaarste heerste, omdat God hem zag.

Het komt goed

Vanaf de vervloekte hap uit de verkeerde appel is de Bijbel namelijk één groot verhaal van hoe het weer goed komt, tot aan Openbaringen 22:3.

‘Er zal niets meer zijn waar nog een vloek op rust.’

Ook al lijkt het soms anders, God heeft ons beloofd dat het goed komt, ooit. En Hij houdt zich aan zijn beloftes, hoe dan ook en hoe lang het ook duurt. Ooit zal er niets meer zijn waar nog een vloek op rust, niemand die over het hoofd wordt gezien, en niemand die zich eenzaam of overbodig voelt. Beloofd! 

Sterker nog: het is al goed, want Jezus heeft aan het kruis afgerekend met al onze gebrokenheid en tekortschieten, voor nu en ook voor de toekomst.  

Wij mogen voluit leven in Hem, als we zijn offer erkennen en aanvaarden en onze onafhankelijkheid leren zoeken in Hem. (Zie 1 Joh. 5: 14-15)

En dat is wel de hele waarheid.

Meer lezen? Zie dan ook: Kunnen autisten geloven in God? Samen sta je sterk. Hoe boks jij het voor elkaar? Social media en het jagen naar likes.