Geplaatst op

Kom je mee?

Dat is vast die van mij…

De deur achterin de zaal zwiept open. Ik kijk om en daar komt met gebalde vuisten en een onweersgezicht onze jongste de zaal van onze kerk binnengelopen. Of nou ja zaal…Onze gemeente komt samen in een school, dus eigenlijk komt hij de aula binnen. Bovenin de aula bevindt zich rondom een open balustrade met daaraan de leslokalen. Ik had dus al het nodige gestampvoet gehoord en ik dacht al: dat is vast die van mij.

Ik verberg mijn teleurstelling en als hij naast me staat trek ik hem op schoot. Wat voelt hij gespannen! Ik zeg niets, aai hem alleen maar over zijn rug. Allerlei gedachten gaan door mijn hoofd. Eindelijk was het gelukt om hem zover te krijgen dat hij in ieder geval een keer wilde kijken bij de kinderdienst. Nu kregen we hem er natuurlijk nooit meer naartoe. Maar als hij niets te doen heeft tijdens de dienst, wordt hij gek. Moet hij dan maar weer spelletjes doen op de telefoon van mijn man? Of moeten we hem voortaan thuis laten en om beurten naar de kerk gaan? Maar ik wil het niet, ik wil er niet aan toegeven dat…

Ik weet het niet!

Kom je mee?

Dan komt de leider van de kindergroep ook door de klapdeur de aula in. Hij tuurt over de hoofden en loopt op ons af. Als hij naast ons staat hurkt hij tot het niveau van ons kind: ‘Kom je mee?’

Het klinkt zacht en vastberaden tegelijk en ik verbaas me wel over de beste man zijn doorzettingsvermogen. De meeste andere leiders nemen er al snel genoegen mee als ons zoontje niet mee wil doen en het lokaal uit loopt. Als ons zoontje blokkeert, dan krijg je hem daar nu eenmaal heel moeilijk weer uit en er zijn nog meer kinderen die aandacht nodig hebben.

Ik voel hoe verkrampt mijn zoontje is, zijn vuistjes nog altijd samengeknepen met witte knokkels, zijn gezicht verwrongen, tanden op elkaar geklemd. Waarom moet het nou zo? Ik kan niet anders dan bidden, waarom heb ik dat eigenlijk niet eerder gedaan? ‘Heer, kom in deze situatie,’ bid ik in mezelf.  

De leider herhaalt zijn vraag: ‘Kom je mee? Dan gaan we niet naar dat stomme verhaal luisteren dat je allang kent, maar dan gaan we samen een hardloopwedstrijd houden.’ Meteen voel ik het kind los worden. Hij glijdt van mijn schoot en huppelt met de leider mee. Mensen kijken om en ik ben sprakeloos.

De rest van de dienst hollen er een volwassen man en een kind rond over de balustrade boven onze hoofden. Er wordt met spullen geschoven en ik krijg een slow-motion actiefilmpje binnen op mijn telefoon, met ons jongetje dat vol overgave over twee omgekeerde banken springt.

En ik denk twee, nee drie dingen:

  • Ik heb zojuist een rechtstreeks en direct ingrijpen van de Heer meegemaakt op mijn gebed.
  • Mijn zoontje heeft met deze ervaring waarschijnlijk veel meer geleerd over God en zijn gemeente, dan hij geleerd zou hebben als hij verplicht was geweest om braaf naar het verhaal te luisteren.
  • Zouden al deze mensen om mij heen dit hebben gezien? Of zagen sommigen alleen een kind met een sterke (on)wil en een – misschien net iets te enthousiaste – jeugdwerker?

‘Het gaat niet om wat de mens ziet: de mens kijkt naar het uiterlijk, maar de Heer kijkt naar het hart.’ 1 Sam.16:7b

Dit blog heb ik mede geschreven voor Dit Koningskind.
MEer lezen? Kijk gerust rond op deze site! Ik heb ook een autobiografie geschreven: “Aan mij zie je niets”
Je kunt me liken of volgen op de facebookpage van Zo kun je ’t ook zien óf je kunt je gratis en vrijblijvend inschrijven via het balkje hiernaast of helemaal onderaan. Dan krijg je automatisch een mailtje als ik weer iets nieuws heb geplaatst op deze website.
Reageren kan openbaar onderaan elk blog. (je reactie wordt pas zichtbaar als ik hem heb goedgekeurd). Je kunt me ook een mailtje sturen via de contactknop.

Geplaatst op

De toekomst belooft wat

Een lang pad vol met herfstbladeren. Je ziet het niet, maar de nieuwe knoppen zijn er al, dus het is niet wat het lijkt.
Afvallende herfstbladeren. Maar de nieuwe knoppen zijn er al.

Een tijdje geleden heb ik een blog geschreven waarin ik vertelde dat ik de hele Bijbel van kaft tot kaft ging lezen. Ik zou er af en toe iets over delen, geen theologische verhandelingen, maar gewoon wat er voor mij uit springt tijdens het lezen en niet te vergeten: het mijmeren. Mijmeren is verrukkelijk en mijmeren is van levensbelang.

Het is tijd voor een vervolg, maar eerst even ophalen waar we waren gebleven:

God die jou ziet

De vorige keer ging het over Genesis, over God die jou ziet:

  • Als je verdwaald bent in de woestijn, als de horizon om je heen zich kaal en dor uitstrekt en je denkt dat het nooit meer goed komt.
  • Als je al jaren ver verwijderd bent van het beloofde land, ver van alles waar je ooit van droomde.
  • Als de veelbelovendheid van je jeugd vervliegt en je spijt hebt van keuzes die je ooit hebt gemaakt, maar je kunt het niet meer over doen.
  • Als elke bron, elk middel van bestaan, steeds je neus voorbij gaat in de woelende mensenmassa, terwijl je snakt naar ruimte om te leven.  

Verrek, dat gaat over mij!

Ik zit zelf namelijk fors in mijn midlife crisis (ook al ben ik natuurlijk nog helemaal niet zo oud). Het is niet wat ik altijd had gedacht, gehoopt. Het is heel anders. Alles wat ik ooit droomde zit nu in mijn gezin, en zelfs dat niet. Niet bedoeld om te klagen hoor. Mijn bijzondere gezin is namelijk al een eervol levensdoel op zich. Daar ben ik- wil ik graag trots op zijn.

Toch weiger ik om op formulieren in te vullen dat ik eigenlijk ‘alleen maar’ thuismoeder ben…Een getuigende, schrijvende en musicerende moeder voor Gods aangezicht. Dat ben ik- wil ik liever zijn- word ik ooit…Nee, dat bèn ik!!!

Of gaat het soms ook over jou?

Wel eerlijk zijn…Is het bij jou ook anders gegaan dan je ooit droomde? Denk jij ook wel eens: is dit het nu?

God ziet ook jou, in de situatie waar je precies nu in zit. Hij vergeet jou echt niet, ook niet als het al heel lang alle schijn tegen heeft.

Makkelijk praten?

Nou nee. Eerder makkelijker gezegd dan gedaan. Ik voel het heus wel hoor, die beangstigende zware deken over mijn gedachtes en gevoelens als ik aan de toekomst denk, die ik niet kan zien en die dus verdraaid onzeker is.

Goed. Laten we maar verder gaan:

Na Genesis komen Exodus, Leviticus, Numeri, Deuteronomium en…

nu ben ik dus aangeland bij het boek Jozua.

Meteen in het eerste hoofdstuk staat wel drie keer ‘Wees vastberaden en standvastig’ En ook nog: ‘Laat je door niets weerhouden of ontmoedigen.‘ Als ik dit lees, voel ik me lichtelijk van boven bespied, na wat ik hiervoor allemaal heb geschreven…

Boeiend vind ik dat trouwens, de naam Jozua, want onze jongste zoon heeft een naam die daarvan is afgeleid en die dus dezelfde betekenis heeft, namelijk: God redt!

God redt

Ik heb iets met betekenissen van namen, woorden, getallen en met symboliek. Zodra ik ergens een dubbele bodem in een woord of betekenis vermoed, sta ik meteen helemaal aan. Ik ben gek op associëren en mijmeren op dat soort dingen.

Jozua was de zoon van Nun, dat staat er herhaaldelijk, dus dan is daar iets belangrijks mee zou je denken. Ik heb er eens een hele toffe site over gegoogled met allemaal interessante Hebreeuwse wetenswaardigheden: Hebrew4christians.

Daarop vond ik het volgende:

Hebreeuws voor christenen

Nun is de naam van een letter in het Hebreeuwse alfabet. Hebreeuwse letters staan niet alleen voor een klank, maar ook voor een diepere betekenis. Nun staat voor geloofsvertrouwen en voor de beloning daarvan. Uitgespeld  in Hebreeuwse letters is de eerste letter van het woord ‘Nun’ namelijk een gebogen, nederige vorm en de eindletter is een lange rechte vorm, met een verbindingsletter daartussen: De nederige gelovige zal aan het einde als rechtvaardige met opgeheven hoofd staan.

Echt smullen vind ik dit: Meer!

Elke letter heeft ook een getalswaarde. Nun is vijftig. Het is 7, het getal van de volheid, vermenigvuldigd met zichzelf en daar nog eens 1 bij. Vijftig staat in de Joodse getallensymboliek voor de onzichtbare wereld, over de grenzen van deze wereld heen.

Nun betekent ook vis en een vis staat voor nieuw leven. Het is een symbool van het vroege christendom, want in het Grieks, de taal van het Nieuwe Testament betekent ‘vis’ ICHTHUS en dat is weer de eveneens Griekse afkorting voor Jezus Christus, zoon van God, Redder.

Jozua is dus de zoon van Nun en zowel zijn afkomst als zijn naam betekenen: Hou vol! God redt! Wees vastberaden en standvastig. Laat je door niets ontmoedigen of weerhouden om je bestemming te bereiken en je plaats te nemen.

De naam ‘Jezus’ is trouwens ook afgeleid van de naam ‘Jozua’, of beter gezegd: Jehosjoea, want zo heten beide personen eigenlijk echt in het Hebreeuws.

Snap je de puzzel?

Dit is het evangelie, mede begrijpelijk gemaakt voor autisten zoals ik, die van feiten en woordspelingen houden, alvast geprofeteerd in het Oude Testament, zo’n 1450 jaar voor de geboorte van Christus. 

Vandaag

Vandaag  3470 jaar geleden neemt Jozua het beloofde land in na een tocht van veertig jaar door de woestijn.

Vandaag, anno bijna 2020 besluit ik te geloven dat God me ziet en dat Hij doet wat Hij belooft, ook al spreken de omstandigheden dat tegen.

In ieder geval zullen ik en mijn familie de Heer dienen. Jozua 24:15

En morgen?

Morgen is lieflijk en zingt me vreugdevol tegemoet. Dat zijn ’toevallig’ de betekenissen van de namen van mijn oudste twee kinderen, dus de toekomst belooft wat in huize de Vrind.

En in jouw huis?

Meer lezen zoals dit? Zie dan ook: God ziet jou, Social media en het jagen naar likes, Kunnen autisten geloven in God?

Als je op de hoogte wilt blijven, kun je je ook inschrijven voor deze blog met de knop rechts, als je nu op de pc aan het surfen bent, of onderaan als je bezig bent met de smartphone. Je krijgt dan automatisch een berichtje als ik weer iets nieuws heb gepost.

Geplaatst op

Mijn boek komt volgend najaar uit!

close up van een vliegenzwam
close up van een vliegenzwam.

Herfst, het seizoen waarin mijn verhaal begint

Het regent in overvloed en wat gebeurt er dan? Verrotting en bederf onder de grond en daarboven kruipen de paddenstoelen eruit. Ze zijn overal, zwammen, schimmels, boleten.

Paddenstoelen zijn mooi, maar ook nuttig, want ze ruimen de dooie troep op. Ze zijn ook nog eens eetbaar, maar soms giftig. Ik heb het nog nooit geprobeerd, maar je schijnt er de meest waanzinnige hallucinaties van te krijgen als je net een verkeerde te pakken hebt. Of een goeie, want het is maar hoe je het ziet. Een beetje mee uitkijken wel, want van sommige boleten word je flink ziek, echt alles aan alle kanten tegelijk eruit en erger.

Zo is het leven van een schrijver ook

Onderhuids kruipen de  schimmeldraden door zijn aderen, gevoed door half verwerkte stukken verhaal, verleden en emotie. Het kan echt van alles zijn, als het maar indruk heeft gemaakt. Vervolgens vindt er voortdurend verrottingsproces plaats, waarbij giffen en voedingsstoffen vrijkomen en bovenhuids resulteert dat dan uiteindelijk in een geschrift.  Easy reading is hard writing.

Je kunt net dat ene giftige verhaal treffen waarvan je dagenlang uit het lood bent, of een goed te verteren verhaal waarmee je jarenoud zeer eindelijk een goede plek kunt geven of waardoor je eindelijk begrip op kunt brengen voor die ene vreemde vogel die je ooit kende. Het kan ook gewoon een heerlijk verhaal zijn, waarmee je je even in een compleet andere wereld mag wanen. Of zullen we gewoon alledrie doen?

Wat ik eigenlijk wil zeggen…

Mijn boek komt uit!!!

In september 2020 bij Scholten Uitgeverij in Zwolle.

De titel is: ‘Aan mij zie je niets’ De uitgever vond dat een prachtige titel, goed passend bij het verhaal en zo, maar…het zei hem eigenlijk ‘niets’. Daar had hij gelijk in en daarom heeft het boek een ondertitel gekregen: ‘Hoe mijn autisme een drievoudige zegen werd’

Aan mij zie je niets

Aan mij zie je niets is een verhalende autobiografie, waarin ik vertel hoe het is om als meisje op te groeien in een tijd waarin alleen eigenaardige mannen en duidelijk beperkte jongetjes nog maar autisme konden hebben. Ik neem je mee door de dalen, maar ook naar de hoogtepunten, door de intense eenzaamheid, maar ook langs bijzondere mensen en hilarische situaties. De ‘drievoudige zegen’ uit de ondertitel verwijst naar mijn drie kinderen. Via hen kwam ik er voor het eerst achter dat er een reden was voor mijn eigenaardigheden en voor de verwarring en machteloosheid die niemand ooit aan me zag. Nou ja, bijna niemand dan.

Ik heb al veel boeken gelezen over dit onderwerp, vooral handboeken, maar ik heb geen verhalend boek kunnen vinden van een autistische moeder met autistische kinderen, zeker geen christelijke. Daarom vond ik dat ik dat boek maar moest schrijven. Ik wil ermee bijdragen aan begrip en ruimte voor mensen die anders zijn, niet per se alleen voor autisten. Dit boek is voor iedereen die anders is, of uniek, leuk, raar of juist ongelooflijk normaal. Dit boek is voor iedereen die wel eens fouten maakt en voor iedereen die wel of niet iets bijzonders kan, voor al die mensen aan wie je niets ziet.

Voorverkoop, presentatie & concert

Ik houd jullie natuurlijk tot vervelens toe op de hoogte van de voortgang van het hele proces en er komt nog een lijst waarop je je kunt inschrijven voor de voorverkoop van het boek. Dan weten we namelijk hoeveel er ongeveer gedrukt moeten worden. Bestel je bij mij een boek, dan krijg je natuurlijk een persoonlijk door mij gesigneerd exemplaar.

En ik zou geen fluitist zijn als er niet ook een boekpresentatie zou komen in combi met een klassiek concert. Dat zal in de tweede helft van september 2020 plaatsvinden in de omgeving van Lansingerland.

Wil je op de hoogte blijven? Schrijf je dan in op deze site. Je vindt de daarvoor bestemde knop rechts op de pagina als je op de pc aan het surfen bent en onderaan als je een smartphone hebt.

Wordt vervolgd!  

Alvast iets van mij lezen? Zie dan ook deze artikelen: Writing, praying and fighting, Autisme, Wel goed kauwen, Kunst in Rotterdam, Kunnen autisten geloven in God?, Samen sta je sterk