Mijn boek komt volgend najaar uit!

close up van een vliegenzwam
close up van een vliegenzwam.

Herfst, het seizoen waarin mijn verhaal begint

Het regent in overvloed en wat gebeurt er dan? Verrotting en bederf onder de grond en daarboven kruipen de paddenstoelen eruit. Ze zijn overal, zwammen, schimmels, boleten.

Paddenstoelen zijn mooi, maar ook nuttig, want ze ruimen de dooie troep op. Ze zijn ook nog eens eetbaar, maar soms giftig. Ik heb het nog nooit geprobeerd, maar je schijnt er de meest waanzinnige hallucinaties van te krijgen als je net een verkeerde te pakken hebt. Of een goeie, want het is maar hoe je het ziet. Een beetje mee uitkijken wel, want van sommige boleten word je flink ziek, echt alles aan alle kanten tegelijk eruit en erger.

Zo is het leven van een schrijver ook

Onderhuids kruipen de  schimmeldraden door zijn aderen, gevoed door half verwerkte stukken verhaal, verleden en emotie. Het kan echt van alles zijn, als het maar indruk heeft gemaakt. Vervolgens vindt er voortdurend verrottingsproces plaats, waarbij giffen en voedingsstoffen vrijkomen en bovenhuids resulteert dat dan uiteindelijk in een geschrift.  Easy reading is hard writing.

Je kunt net dat ene giftige verhaal treffen waarvan je dagenlang uit het lood bent, of een goed te verteren verhaal waarmee je jarenoud zeer eindelijk een goede plek kunt geven of waardoor je eindelijk begrip op kunt brengen voor die ene vreemde vogel die je ooit kende. Het kan ook gewoon een heerlijk verhaal zijn, waarmee je je even in een compleet andere wereld mag wanen. Of zullen we gewoon alledrie doen?

Wat ik eigenlijk wil zeggen…

Mijn boek komt uit!!!

In september 2020 bij Scholten Uitgeverij in Zwolle.

De titel is: ‘Aan mij zie je niets’ De uitgever vond dat een prachtige titel, goed passend bij het verhaal en zo, maar…het zei hem eigenlijk ‘niets’. Daar had hij gelijk in en daarom heeft het boek een ondertitel gekregen: ‘Hoe mijn autisme een drievoudige zegen werd

Aan mij zie je niets

Aan mij zie je niets is een verhalende autobiografie, waarin ik vertel hoe het is om als meisje op te groeien in een tijd waarin alleen eigenaardige mannen en duidelijk beperkte jongetjes nog maar autisme konden hebben. Ik neem je mee door de dalen, maar ook naar de hoogtepunten, door de intense eenzaamheid, maar ook langs bijzondere mensen en hilarische situaties. De ‘drievoudige zegen’ uit de ondertitel verwijst naar mijn drie kinderen. Via hen kwam ik er voor het eerst achter dat er een reden was voor mijn eigenaardigheden en voor de verwarring en machteloosheid die niemand ooit aan me zag. Nou ja, bijna niemand dan.

Ik heb al veel boeken gelezen over dit onderwerp, vooral handboeken, maar ik heb geen verhalend boek kunnen vinden van een autistische moeder met autistische kinderen, zeker geen christelijke. Daarom vond ik dat ik dat boek maar moest schrijven. Ik wil ermee bijdragen aan begrip en ruimte voor mensen die anders zijn, niet per se alleen voor autisten. Dit boek is voor iedereen die anders is, of uniek, leuk, raar of juist ongelooflijk normaal. Dit boek is voor iedereen die wel eens fouten maakt en voor iedereen die wel of niet iets bijzonders kan, voor al die mensen aan wie je niets ziet.

Voorverkoop, presentatie & concert

Ik houd jullie natuurlijk tot vervelens toe op de hoogte van de voortgang van het hele proces en er komt nog een lijst waarop je je kunt inschrijven voor de voorverkoop van het boek. Dan weten we namelijk hoeveel er ongeveer gedrukt moeten worden. Bestel je bij mij een boek, dan krijg je natuurlijk een persoonlijk door mij gesigneerd exemplaar.

En ik zou geen fluitist zijn als er niet ook een boekpresentatie zou komen in combi met een klassiek concert. Dat zal in de tweede helft van september 2020 plaatsvinden in de omgeving van Lansingerland.

Wil je op de hoogte blijven? Schrijf je dan in op deze site. Je vindt de daarvoor bestemde knop rechts op de pagina als je op de pc aan het surfen bent en onderaan als je een smartphone hebt.

Wordt vervolgd!  

Alvast iets van mij lezen? Zie dan ook deze artikelen: Writing, praying and fighting, Autisme, Wel goed kauwen, Kunst in Rotterdam, Kunnen autisten geloven in God?, Samen sta je sterk

In the picto; hoe maak ik het visueel?

Een door een kind voor zijn moeder getekende pictogram: de omgekeerde wereld.

Even voorstellen: Schildpadje

Warme moedergevoelens stromen door mijn aderen als ik mijn zoontje een zelfverzonnen verhaaltje vertel voor het slapengaan. Het gaat meestal over Schildpadje. Schildpadje is een fabeldiertje.

 Even ophalen. Wat is ook alweer precies een fabel?

  • Het is een korte, verzonnen vertelling
  • Dieren spelen de hoofdrol en die dieren denken, praten en handelen net als mensen.
  • Er wordt een bepaalde levensles visueel gemaakt.

Schildpadje kan dus praten, hij gaat naar school en hij heeft vriendjes die ook dieren zijn. En weet je wat er vooral zo leuk is aan Schildpadje? Hij maakt iedere keer toevallig bijna hetzelfde mee als mijn zoontje. Ja echt! Alleen gaat het bij schildpadje dus net ietsje anders.

Want door het feest der herkenning wordt mijn zoontje namelijk onweerstaanbaar geprikkeld om zich intensief met zijn verhaallijn…euh…die van Schildpadje dus…te bemoeien en om allerlei alternatieve oplossingen aan te dragen voor de dingen waar hij zelf ook wel eens tegenaan loopt.

Krrrrraaak!

Helaas werd ons Schildpadmoment op een dag abrupt afgebroken toen ik vooroverboog voor een nachtzoen en vervolgens met luid gekraak door het bed zakte. Een plank van de lattenbodem was finaal doormidden en de ontsteltenis van mijn zoontje was groot. De volgende dag zou de moeder van Schildpadje uiteraard net zo hard door het bed van Schildpadje heen zakken, maar voor nu had ik een probleem.

Ik mocht NOOIT meer op zijn bed zitten, riep hij me toe. NOOIT meer!

Picto’s

Behalve Schildpadje, probeer ik ook wel eens pictogrammen in te zetten. Pictogrammen maken, net als verhaaltjes, dingen visueel en inzichtelijk voor kinderen met autisme, zeggen ze.

Maar ze zeggen wel meer dingen.

Bij ons wordt het magneetbord gebruikt als een soort magneetpuzzel: superleuk! De kinderen halen alle picto’s, die ik zorgvuldig per dagdeel op volgorde heb gezet, er allemaal af, om ze vervolgens in rijen onder elkaar te sorteren. Een rij van acht poppetjes op het toilet, een rijtje toffees, twee computerspellen onder elkaar, een rij bekers met drinken, tandenborstels, kleding etc.

Dat schoot dus niet zo op.

De fabeltjes van Schildpadje werken beter. Maar dat is, net als met het kapotte bed, altijd achteraf evalueren. Op de moeilijkste momenten van de dag, komt zelfs Schildpadje me niet te hulp.

Nog maar eens proberen…

‘Je moet het anders gewoon per sessie tekenen. Alles wat je zegt en wat je wilt dat ze doen moet je tekenen,’ zei de gezinscoach.

Tekenen? Oké.

Het moment diende zich aan. Op een zaterdagmorgen zonder haast weigerde ik om de jongste aan te kleden. Dat kon hij namelijk best zelf, vond ik. Ik legde zijn kleding overzichtelijk en op volgorde van aantrekken voor hem neer. Het effect was…nou ja, laten we maar zeggen: even expressief als volhardend en niet zo vruchtdragend.

Ik stond in de keuken met oordopjes in en dacht na. Toen pakte ik een memoblaadje en een pen en ik begon te tekenen. Een boos poppetje met tranen en daar een kruis doorheen. Daarna tekende ik een poppetje met daarnaast de kledingstukken die hij aan moest met een pijltje naar het poppetje. Daaronder tekende ik drie kipjes, want daarna mocht hij dan als beloning naar buiten om die te voeren.

Ik geloofde er geen biet van en legde het papiertje demonstratief voor hem neer, met een korte mondelinge toelichting, dat wel.

En?

Gebiologeerd bleef hij een paar tellen naar het papiertje staren, maar toen kwam hij langzaam in beweging. Het wonder geschiedde: de pyjama ging uit, de broek ging aan, zijn shirt. In no time had hij zelfs zijn jas en schoenen aangetrokken en ging hij met een stukje brood naar buiten. Wow!

Toen ik een uur later het huis aan het stofzuigen was, mocht ik niet in zijn kamer komen, want hij was daar iets geheims aan het maken. Hij was in de weer met papiertjes en plakband. Toen het klaar was mocht ik het resultaat komen aanschouwen.

Stomverbaasd staarde ik naar de memoblaadjes op zijn deur. Hij had er iets op getekend: Een poppetje op een bed met een streep erdoor. En daarnaast een poppetje op een zitzak met een vinkje erbij.

Check!

Meer hierover lezen? Zie dan ook: Autisme, Wel goed kauwen, Kunst in Rotterdam, Kunnen autisten geloven in God?

Samen sta je sterk

Heel veel zwammen bij elkaar op een stronk.

Afgelopen weekend heb ik het gedurfd.

Elk jaar hield ik het af, vanwege de kinderen, vanwege het drukke werk van mijn man, het gedoe, de stress, het aanpassingsvermogen dat ik aan de dag moet brengen. Tijd en energie zijn schaars, reserves heb ik niet en zonder rustmomenten ben ik verloren.

Nee, nee, nee!

Jawel!

Want ik moet mijn dochter toch het goede voorbeeld geven, als ik haar wijs wil maken dat je als autist niet eenzaam hoeft te zijn en dat je heus wel lol kunt hebben met andere mensen, op jouw manier. Dat het helemaal oké is. Dat het voor God’s kerk niet uitmaakt dat je anders bent…

Het vrouwenweekend van onze kerk.

Ingeklemd tussen de grijze gordijnen van een wekenlange aaneenschakeling van regenbuien, liet God op dit herfstweekend een aangenaam zonnetje schijnen. Dat was al een wonder op zich.

Ik had uiteraard mijn voorraad oordoppen bij me en ik was extra vroeg, zodat ik geen bed bij de deuropening van de slaapzaal zou hoeven nemen. Maar ik sliep niet op zaal. Ik had een kamer voor mezelf alleen! Er stond een minipotje met snoepjes op het nachtkastje met een kaartje met mijn naam erop.

En een Bijbeltekst:

Kol. 3:15 ‘Laat in uw hart de vrede van Christus heersen, want daartoe ben u geroepen als de leden van één lichaam. Wees ook dankbaar

Vrede en dankbaarheid.

Allebei gevoelsdingen. Ik vond het ontzettend lief allemaal, maar ik voelde nog even niets.

Een eigen kamer is relaxed, maar ook alleen. Met de deur dicht bestonden de anderen niet meer en was er helemaal geen vrouwenweekend. Zou ik geen belangrijke dingen missen? En zou iemand mij dan missen?

Ze zouden vast veel gaan doen. Samen. En dan zouden ze vast en zeker spelletjes gaan doen, ook met z’n allen en dan moest ik ook meedoen. En..oh nee! Er was natuurlijk corvee. Wat? Met Wie? Wanneer? Hoe? Zou het opvallen als ik dan als enige niet wist wat ik moest doen?

Kon je eigenlijk makkelijk ‘verdwijnen’ in een groep van maar zestien mensen als je je geen raad wist?

Laat in uw hart de vrede van Christus heersen

De volgende ochtend werd ik opgehaald uit mijn kamer door iemand die me begreep. Ik was als laatste aan het ontbijt, maar niemand vond dat raar. We hadden kleine ronde tafels. Iedereen kon elkaar zien, maar niemand staarde de ander recht in het gezicht. Ik was gelijkwaardig betrokken bij elk gesprek, maar het hoefde niet.

Ik kon rustig eten.

Na het gezamenlijke uitstapje naar een kaasboerderij…

…zat mijn mijn hoofd vol met kaas en gekibbel. Mijn gedachten raakten steeds in de knoop en ik was duizelig. Ik sloot me op in mijn kamer. Toen ik mezelf weer in elkaar voelde passen ging ik buiten wandelen en paddenstoelen fotograferen.  Alleen, want ik wist de weg, iemand had me die al eerder gewezen. Mijn benen waren zwaar en ik zag nog steeds sterretjes, dus terug in het huis sloot ik me opnieuw op, tot het weer helemaal ging, tot ik elke gedachte weer rond kon krijgen.

Ik had me geen moment eenzaam, defect, afgewezen of verdrietig gevoeld. Ik mocht er daarna gewoon weer bij komen en niemand vroeg er iets over.

Toen waren er spelletjes…

Ik deed mee. Ik kon maar moeilijk over mijn autistische allergie voor spelletjes heen stappen en hoopte dat het snel voorbij zou zijn.

Maar het was niet erg. Helemaal niet zelfs. Ik voelde me niet boos of gefrustreerd. Het was gewoon zoals het was. Punt uit!

En daarna had ik corvee…

Bianca: Borrel en hapjes, stond er op de lijst. Wat nu? Het had vooraf zo duidelijk geleken. Ik had van te voren samen met iemand anders gekeken waar alles stond en wat ik precies klaar moest zetten, maar op het moment zelf was het toch weer anders.

Ik zocht. Ik liep heen en weer met lege schalen en krakende zakjes. Ik twijfelde.

Mensen gingen zich er met goede bedoelingen mee bemoeien, waardoor ik niet meer zelf kon nadenken. Ik voelde een lichte paniek opkomen en ik riep: ‘Als jullie niet NU weggaan, krijgt er hier helemaal niemand iets van me!’

Er werd gelachen om deze grap. Maar ik méénde het.

Iemand die van mijn autisme wist en het begreep, pakte snel allemaal schaaltjes, vulde die met borrelnootjes en zette die op tafel. Dat was wel genoeg, zei ze.

Pfff gelukkig! Ik brak voor de vorm nog maar wat toastjes doormidden op een schaal, toastjes met niks. Bakjes prut ernaast. Had ik dit allemaal nou niet gewoon zelf kunnen bedenken?

Mijn vliegende keep lachte erom. ‘Dit was ook wel de meest ongestructureerde taak die er was, Bianc.’  

Het was alweer niet erg!

Waar gaat je boek eigenlijk over?

Die avond zaten we aan een ronde tafel te knutselen. Ineens vroeg iemand: ‘Ik hoorde dat je een boek hebt geschreven. Waar gaat je boek eigenlijk over?’

Het was oprechte interesse. Ik had me voorgenomen om er niet meer over te praten dat weekend. Over autisme. Want ik ben gewend dat mensen daar niet te veel over willen horen. Mensen krijgen jeuk van autistische verhalen, zo lijkt het wel. Je hebt trouwens sowieso de beste gesprekken met mensen als je ze zoveel mogelijk over zichzelf laat praten, zo wist ik, en zulke gesprekken wilde ik ook. Ik wilde ook andere vrouwen leren kennen. Om niet zo los en alleen te zijn.

‘Over autisme.’

Er volgde een stroom van vragen, oprechte vragen, medeleven, verhalen van anderen over aangelegen onderwerpen en ook over autisme. Ik stond versteld.

Ze vroegen me hoe ik dan dit weekend ervoer met mijn autisme.

Hoe dit weekend was voor mij?

Ik voelde me gezien, begrepen en gewaardeerd. Ik voelde me veilig.

Ik was nog steeds net zo autistisch als een draaideur in een winkelcentrum, maar…het was helemaal niet erg.

In deze groep en in onze kerk is iedereen op zijn eigen manier op weg met God en is iedereen bezig om aan zichzelf en aan de omgang met elkaar te werken.

Niet alleen maar ik.

Deze ervaring gaat als trofee in mijn vitrine van persoonlijke overwinningen.

zie ook gerelateerde artikelen: autisme in een notendop, kunnen autisten geloven in God? Muziek als muggendans, Mijn boek: Aan mij zie je niets.