Wat leuk! Ik ben gekozen tot winnares van de bloghop van maart/april, georganiseerd door Krullies Schrijfsels. Dat betekent dat ik nu het thema voor de nieuwe ronde mag kiezen!
Ik heb er niet lang over hoeven nadenken: het thema van de bloghop van mei/juni 2021 is geworden:
“Ik zie ik zie wat jij niet ziet“
Anders waarnemen
Ik schrijf vaak over autisme. Autisme is, kort uitgelegd, een andere manier van informatie verwerken in de hersenen. Mensen met autisme voelen, denken en reageren daardoor anders dan de meeste mensen. Niet minder of beter, maar anders. Soms is dat lastig en eenzaam en soms is het juist iets heel moois. En soms een beetje allebei.
Door mijn autisme kijk ik dus anders naar de wereld. Juist de details die de meeste mensen ontgaan trekken vaak mijn aandacht, vooral in de natuur. Dus ben ik vaak te vinden in steile bermen langs moddersloten en rondzwervend door bos en veld, op zoek naar een of ander bijzonder vlindertje of plantje of gewoon omdat ik in het voorbijgaan ergens een fascinerende kleurencombinatie zag. Vaak loop ik steeds langs dezelfde routes en zie ik toch weer nieuwe dingen, die ik vastleg op de camera van mijn telefoon. Ik doe dat vaak gewoon omdat ik daar zin in heb, maar soms ook omdat ik me verdrietig, gespannen of alleen voel. Het geeft me dan rust en moed om te zoeken naar die kleine dingen. Vooral plantjes die bloeien tussen tegels vind ik bijzonder, want zo voel ik me soms ook.
Op zoek naar geheime boodschappen in gewone dingen
Ik zoek naar die details die anderen ontgaan, omdat ik er Gods hand in zie. Ik voel dat Hij me er iets mee wil zeggen. Of dat Hij gewoon wil laten voelen dat Hij er is. In de natuur zie ik de handtekening van mijn Maker. Ik zie hoe alles tot in detail zijn eigen plek en taak heeft en hoe het met elkaar klopt. Hoe het leven een weg vindt op de meest onmogelijke plekken en dan toch tot bloei komt.
Een keer, toen ik weer eens op mijn knieën in een berm zat te turen, kwam er een jongetje met een stepje. Hij legde zijn stepje op de grond en kwam naast me zitten. Daarna rende hij enthousiast met zwaaiende armpjes op zijn ouders af om te vertellen dat ik een bijzonder blauw vlindertje had gevonden en dat hij hem ook had gezien. De ouders liepen gewoon door en ik zag de verbazing daarover in het gezicht van het kind. Het gevoel dat ik al zo vaak heb gehad en dat nooit went.
Als een kind
Mijn hersenen zijn zo geprogrammeerd dat ik op veel situaties min of meer reageer als een kind dat iets voor het eerst ziet of meemaakt, zelfs al ben ik al ettelijke malen in een soortgelijke situatie geweest. Het voelt voor mij vaak helemaal nieuw, zodra er maar één dingetje anders aan is. Tijdens een wandeling of tijdens het luisteren van muziek kan het geweldig zijn om alles zo onbevangen tot je te nemen. Maar soms kan het ook knap lastig zijn, bijvoorbeeld wanneer ik daardoor de weg ineens niet meer kan vinden of als ik helemaal opnieuw moet uitvogelen hoe ik iets ga aanpakken. Het lukt me wel, maar het kost een hoop stress en gepuzzel.
Vroeger noemden andere mensen mij heel vaak kinderlijk of zelfs kinderachtig. Ik schaamde me er daar voor en probeerde het te verbergen, want ik geloofde zelf ook dat ik kinderachtig was. Nu denk ik dat niet meer. Nu zou ik het eerder verwondering of een onbevangen blik noemen. Of een zeer hoge gevoeligheid voor details, gecombineerd met een sterk associatievermogen.
Niet minder maar anders
Hoe mensen met autisme waarnemen is niet beter of slechter dan hoe andere mensen dat doen. Het is gewoon anders. De een heeft meer van het één en de ander meer van het ander en daarin vullen mensen elkaar aan. Zo is het ontworpen en zo is het bedoeld, net als in de natuur. De ene bloem bloeit anders dan de andere en sommige planten groeien alleen maar op plekken waar andere planten niet zouden gedijen.
Wie niet word als een kind…
‘Wie zichzelf vernedert en wordt als een kind, die is de grootste in het koninkrijk van de hemel.’ Mat. 18:4
Mijn hersenen mogen dan anders zijn dan die van de meeste mensen, maar ik weet zeker dat ik lang niet de enige ben met een andere blik. Ik geloof dat iedereen op zijn minst een beetje een kind in zich heeft, dat min of meer de vrijheid krijgt om zich te uiten. Daarom wil ik het kind in jou uitdagen en je vragen om met een open blik te kijken, te voelen, te luisteren, juist naar de ‘gewone’ dingen, alsof ze je voor het eerst opvallen. Kijk en geniet!
Ik zie ik zie wat jij niet ziet
Schrijf vervolgens een stukje over wat jij hebt gezien, geroken, geproefd, gelezen, gemerkt of wat je op andere wijze is opgevallen. Het hoeft niet groots te zijn, want juist een alledaags detail kan heel bijzonder zijn. Wat je schrijft mag gerust heel kort zijn; één zin of één alinea als ondertitel bij een foto is al goed. Het mag ook langer zijn; een gedicht, een kort verhaal of een artikel. Fictie vind ik ook prima.
Het gaat me om de volgende elementen:
- Het is iets wat jou persoonlijk is opgevallen.
- Je legt een verband met een wijsheid, een levensles, een herinnering, een beeld of alleen een gevoel dat je erbij hebt.
- Bij het kiezen van de winnende bijdrage oordeel ik niet op schrijfvaardigheid, maar op originaliteit en zeggingskracht.
Ik ben als een kind zo benieuwd!
Je kunt de link van je bijdrage posten als reactie onder dit blog. Mailen via het contactformulier mag eventueel ook. De winnaar wordt bekend gemaakt in de eerste week van juli en mag de bloghop van juli/augustus 2021 organiseren.