Geplaatst op

Autistisch uitloggen

Ultieme focus en daarbij de tijd en de omgeving compleet vergeten; dat is zo ongeveer het allerheerlijkste wat je met een autistisch brein kunt doen!

Het is heerlijk én noodzakelijk.

Mensen met autisme raken namelijk makkelijk overprikkeld van hun omgeving. Daarom hebben ze het nodig om regelmatig ‘uit te loggen’, bijvoorbeeld door even weg te gaan, of door helemaal op te gaan in een bepaalde fascinatie of bezigheid…of gewoon in de eigen gedachten. Soms gaat dit zo automatisch, dat ze zelf niet eens doorhebben dat ze in de ‘zone’ zijn en niet meer bij wat er om hen heen gebeurt.

Helaas kan dit door anderen makkelijk worden aangezien voor asociaal gedrag. Dat maakt dat er aan het fijne gevoel soms een scherp randje komt. Jammer, want dan lukt uitloggen niet goed meer.

Uitloggen is al zo oud als de Bijbel

Neem nou het verhaal van Marta en Maria…

Marta loopt zich al de hele tijd uit te sloven voor de visite, maar haar zus Maria heeft alleen maar aandacht voor wat Jezus te zeggen heeft en komt niet helpen. De spanning loopt op…

‘Hé, jij mag ook wel wat doen hoor!!!’

Zo herkenbaar! Hoe vaak ik deze woorden zelf niet naar mijn hoofd heb gekregen

  • als ik ergens zo in op ging, dat ik niet eens door had wat er om me heen gebeurde,
  • als ik duizelig en bekaf was van…niets???
  • als ik niet zag wat er moest gebeuren en waar ik moest beginnen.

Maar…Maria kreeg gelijk van Jezus

En hieraan klamp ik me vast.

Nu kan ik natuurlijk niet zeggen, dat wat ik doe, altijd net zo verheven is als wat Maria deed.

Alhoewel….

Voor God ben ik belangrijk, belangrijker dan wat ik voor een ander kan doen. Het goed zorgen voor mezelf is dus ook belangrijk. En soms is het even belangrijker dan meehelpen met een ander.

In die zin ligt het niet zo ver van wat Maria aan het doen was. Meer dan de visite een uitgebreide maaltijd nodig had, had zij op dat moment de woorden van Jezus nodig.

En Marta eigenlijk ook…

Huishouden

Huishouden is ook zoiets. Ik kan niet teveel doen, omdat ik er snel overprikkeld door raak. Bovendien houd ik graag energie over voor belangrijker zaken, zoals mijn kinderen, of…mijn eigen ontwikkeling.

Het voelt als falen, en als egocentrisme. Toch heb ik geleerd om ook hierin Maria gelijk te geven. Ik mag nu per dag maximaal een uur sloven van mezelf en ik moet ermee stoppen vóórdat ik overprikkeld raak.

Het kost moeite, want ik heb een enorm verantwoordelijkheidsgevoel. Maar het geeft inderdaad meer balans. Bovendien heb ik zoal ontdekt:

  • dat kinderen niet meteen ziek worden als hun beddengoed wat langer blijft liggen
  • dat je niet uit de toiletpot hoeft te kunnen drinken
  • dat sommige rotzooi ‘zichzelf’ opruimt (echt waar!)
  • en dat een beetje krantenbak wel tot vijf keer zijn eigen hoogte aankan (als hij vlak naast de kast staat tenminste).

‘Marta, Marta, jij maakt je bezorgd en druk over allerlei dingen. Maar eigenlijk is er maar één ding nodig. Maria heeft het goede gekozen. Dat zal haar niet worden afgenomen.’

Lucas 10:41-42 BB

Dit blog heb ik mede geschreven voor ‘Dit Koningskind’.
Over opgroeien, moederen en geloven met autisme heb ik een autobiografie geschreven: “Aan mij zie je niets”.
Geplaatst op

Mama wil ook wat

‘Ik was over de vijftig toen ik weer aan mezelf kon gaan denken.’

Dit zei een moeder van een inmiddels volwassen zoon met een beperking tegen me. Ze zei het, omdat ik klaagde dat ik me al zo oud voelde en nog steeds alleen maar aan het sloven was in mijn gezin met autisme. Wat ze zei, vond ik niet erg hoopgevend. Ik was nog lang geen vijftig en voelde me volkomen uitgeblust.

Herkenbaar?

Dan zit je waarschijnlijk in een soortgelijke situatie als ik. Je hebt een kind met een andere ontwikkeling, waardoor je niet (meer) kunt studeren of werken. Misschien zit je zelf ook wel ergens op het autistisch spectrum, waardoor het ouderschap van jou meer vraagt dan van de meeste andere ouders.

Ik ben een moeder met autisme en ik heb drie kinderen met dezelfde diagnose, en een man met een drukke baan. Omdat autisme iets is wat je aan de buitenkant vaak niet goed kunt zien, krijg ik nogal eens te maken met bepaalde opmerkingen. Ik noem er een paar:

  • ‘Dus je werkt niet? Dát zou ik ook wel willen!’
  • ‘Kinderen opvoeden is voor iedereen zwaar, niet alleen voor jou.’
  • ‘Iedereen is een beetje autistisch.’
  • ‘Mijn buurjongetje heeft het veel erger.’
  • ‘Alle kinderen moeten tegenwoordig iets mankeren.’

Aan dit soort gesprekken verspil ik liever geen energie. Ik heb het al druk zat met zorgen, extra afspraken nalopen, het bewaren van rust en regelmaat in mijn gezin en het koel houden van mijn eigen hoofd. etc. Omdat ik mijn leven zo anders hebt moeten inrichten dan de meesten van mijn medemoeders, is mijn sociale wereldje kleiner en kleiner geworden. Ik voel me vaak eenzaam.

Nog steeds herkenbaar?

Dan wil ik dit tegen jou zeggen:

  • Er is niets mis met thuismoeder zijn. Integendeel: het is megaknap wat je doet!
  • De ervaring die jij opdoet door thuismoeder te zijn, in jouw bijzondere situatie, kan door geen opleiding of functie geëvenaard worden. Straks mag je daarvan uitdelen, op een manier die bij jou past, misschien aan andere thuismoeders die het dan nodig hebben.
  • Je bent niet te oud om voor jezelf te kiezen, nóóit.

Ik ben nu 44 en ik ben professioneel fluitiste. Een onregelmatig leven met veel concerten zit er niet in. Maar een paar leuke concerten per jaar kan wel. En parttime muziekles geven ook. Een of twee dagen zou al leuk zijn. En als ik me dan specialiseer in het geven van muziekles aan kinderen met autisme: kaboem!!!

Zoek iets dat bij je past. Je kunt nu al beginnen met voorbereiden, door je te verdiepen in wat je leuk vindt. En als de tijd rijp is, maak dan een lijstje van datgene waar je hart ligt. En kijk dan naar wat er wel kan en niet naar wat er (nu nog) niet kan.

Geef niet op!

 “De rechtvaardigen groeien op als een palm,

Als een ceder van de Libanon rijzen zij omhoog.

Ze staan geplant in het huis van de Heer,

In de voorhoven van onze God groeien zij op.

Zij dragen nog vrucht als ze oud zijn

En blijven krachtig en fris.”

Psalm 92:13-15

Geplaatst op

Storm in mijn hoofd

Maar liefst vier letters van het alfabet trokken de afgelopen weken door ons land: Corrie, Dudley, Eunice en Franklin.  

Toen ik al die donkere wolken en onrust buiten zag, voelde dat overweldigend, maar ook vertrouwd. Het klopte met hoe het soms voelt in mijn hoofd.

Stormen in je hoofd zijn menselijk

Iedereen heeft wel eens last van storm in zijn hoofd, de een meer dan de ander. Dus het hoort bij het mens-zijn. Terwijl ik hierover mijmerde, zag ik hoe de schutting van de buren omwaaide en hoe onze loungebank door de tuin begon te wandelen. Op social media zag ik hoe zware bomen doormidden knapten als luciferhoutjes en dwars over de weg vielen. Ik zag hoe het dak van ons gemeentehuis deels in stukken wegvloog…

En ineens snapte ik waarom storm niet bij iedereen hetzelfde voelt. Dat ligt natuurlijk maar net aan hoe goed je beschermd bent tegen de wind! Zo neemt de stormschade in je hoofd mede toe met de hoeveelheid puin die je in je leven hebt verzameld en nog niet hebt opgeruimd. Onopgeloste piekergedachtes, nare herinneringen…In emotioneel zwaar weer kan dat allemaal op drift raken en nog meer ellende veroorzaken.

Opgroeien en je leven inrichten met autisme (of met een andere manier van informatie verwerken) kan knap wat brokstukken opleveren. Autisme hebben of een beetje anders anders zijn is zeker niet minder, maar je kunt je daardoor wel behoorlijk onbegrepen en eenzaam voelen. En als de pijnlijke vragen en herinneringen daarvan kans zien om te gaan rondwaaien in je hoofd…

Over het autisme in ons gezin

Ik zou niet willen dat ik of mijn kinderen geen autisme zouden hebben. Zonder autisme zou het minder vaak en minder hard stormen in ons hoofd, daarvan ben ik overtuigd. Maar we zouden dan ook al het mooie moeten missen: de puurheid, de eerlijkheid, de focus, het doorzettingsvermogen, het oog voor detail, de woordgrappen…en ook de gevoeligheid, ook al is die soms ondraaglijk.

Maar het is óók zwaar, eerlijk is eerlijk. Het geeft stress, veel stress soms. Stress put uit. En uitputting maakt moedeloos. Maar je moet toch doorzetten, zeker als moeder, en helemaal als autimoeder.

Een bootje op zee

Als het stormt in mijn hoofd is het alsof ik in een kleine boot midden op een woeste zee ben. Donkere wolken en water lijken elkaar te raken en de golven zijn hoger dan mijn bootje. En Jezus ligt onderin het ruim te slapen, alsof er niets aan de hand is. Ik weet dat Hij er is, maar ik zie Hem niet. Ziet Hij mij wel? Of is Hij ondertussen weggewandeld over het water? Kan het Hem dan niets schelen?

Ik zie de golven. Ze bulderen hun oordelen naar me, slaan over me heen:

‘Het komt niet goed met je kinderen.’

‘Je doet je gezin tekort,’

‘Je bent teveel met jezelf bezig.’

‘Jij doet er niet toe.’

‘Je kunt het niet aan.’

‘Je gelooft niet goed genoeg.’

‘Misschien bestaat God niet…’

Waarom ben je zo bang?

Ik hoos, laat mijn zeilen zakken, roei uit alle macht om niet om te slaan.

‘Help, ik verga!!!’

Dan fluistert Jezus ineens in mijn oor: ‘Waarom ben je zo bang? ’

Die avond, als ik somber in bed lig na te denken over deze vraag, komt er een bericht binnen op mijn telefoon. Het is een Bijbeltekst:

“Aan allen die in Israël rouwen, geeft Hij schoonheid in plaats van as, vreugde in plaats van rouw, lof in plaats van neerslachtigheid. Want God heeft hen geplant als sterke en rechtvaardige eiken ter wille van zijn eigen glorie.” -Jesaja 61:3 HTB

En nu kan ik rustig slapen. Jezus staat aan het roer. De golven zijn weg. Ik weet: bij een volgende storm zullen ze er weer zijn en al het puin opwoelen dat ze maar kunnen vinden. Dan mag ik het opnieuw proberen, opnieuw falen, weer gered worden en weer uitrusten.

Ik zal niet vergaan, maar alleen maar sterker, schoner en mooier worden. Omdat ik niet zomaar iemand ben, niet alleen maar een ploeterende autimoeder. Ik ben een dochter van de Allerhoogste, Hij die loopt over het water en die Heer is over alle stormen en golven.

“Maar allen die Hem aanvaard hebben en geloven in zijn Naam, heeft Hij het recht gegeven kinderen van God te worden.” -Johannes 1:12 HTB

Ik heb dit blog geschreven om mensen die dat nodig hebben te bemoedigen. Delen mag, graag zelfs!
Ik heb ook een boek geschreven over het autisme in ons gezin: ‘Aan mij zie je niets’