Soms snap ik God niet.
En dan denk ik dat Hij niet bestaat. Dan voel ik niet dat Hij er is.
Want waarom zijn ik en mijn kinderen anders autistisch en waarom is het juist in die alledaagse hectiek soms zo moeilijk om rust te vinden in Hem? En waarom duurt het trouwens ook al zo lang voordat ik antwoord krijg op het manuscript van mijn autobiografie? Ik wilde daar toch mee getuigen van wat Hij ondanks dat autisme in mijn leven heeft gedaan? Waarom gaat dat dan niet wat makkelijker en sneller?
En zo heb ik wel meer dingen waar ik vraagtekens bij zet, ook ergere dingen die verder van mijn bed verwijderd zijn.
Het moet allemaal wel met elkaar kloppen, vind ik. Dus misschien bestaat God dan niet. Of misschien is Hij niet de God die Hij zegt te zijn.
Maar als God niet bestaat klopt het ook niet.
Ik heb nog nooit een doos met puzzelstukjes leeggeschud en dat dan alle stukjes toevallig precies in elkaar vielen. Er is altijd een ontwerp en iemand die de stukjes in elkaar legt volgens een plan. De aarde kan niet bestaan zonder God en de mens al helemaal niet.
Kunnen autisten in God geloven? Als ze het zo moeilijk vinden om zich er iets bij voor te stellen, om iets bij Hem te voelen? Als er zoveel dingen zijn die niet lijken te kloppen?
Ik geloof van wel.
Want als God bestaat, dan geloof ik ook dat Hij is zoals in de Bijbel staat. Omdat er heel veel geweldige en eerlijke mensen zijn die dat zeggen. Waarom zouden ze liegen?
En ook omdat ik nooit zal vergeten wat Hij al wel heeft gedaan in mijn leven. Ik heb er net een boek over volgeschreven, ook al doet Hij daar nu niet mee wat ik graag zou willen.
Om in God te geloven hoeft niet alles meteen te kloppen.
Ik, met mijn kritische oog voor details, zie natuurlijk ook heus wel dat dingen in de Bijbel niet altijd met elkaar kloppen. Maar op zijn tijd laat God me zijn overkoepelende bedoelingen met de bijbelverhalen zien en dan gaat er steeds meer op zijn plek vallen.
Als ik bijvoorbeeld in het boek Jona lees dat God een hele stad wil vernietigen, dan vind ik dat verschrikkelijk. Maar verderop komt God op zijn besluit terug en zegt Hij dat Hij verdriet zou hebben gehad van al die verloren mensenlevens en al die dieren in de stad. Dat klinkt niet als een wrede, maar eerder als een intens gekwetste God. Hij wil helemaal niet straffen. Hij wil juist vergeven. En Hij houdt ook van dieren.
Maar God zei tegen Jona’…zou ik dan geen verdriet hebben om Nineve, die grote stad, waar meer dan honderdtwintigduizend mensen wonen die het verschil tussen links en rechts niet eens kennen, en dan nog al die dieren?’ Jona 3:10 NBV
Gevoel is niet het belangrijkste.
God zegt niet dat geloven een gevoel moet zijn. Het mag dus ook een rationeel besluit zijn, een oprechte belofte. Ook als je het niet voelt, als je je het niet kunt voorstellen en ook als je het (nog) niet helemaal vindt kloppen.
Ook autisten kunnen dus de Heilige Geest ontvangen, want God belooft zijn Geest aan iedereen die in Hem gelooft.
Ik denk: Juist zij, zodat ook zij kunnen begrijpen en voelen wat anders door hun beperking te moeilijk voor ze zou zijn.
Ik weet het zeker.
Bronnen:
- Alianne Dijkstra: ‘Is er een hemel voor autisten?’, KokBoekencentrum Uitgevers
- Dr. Hanneke Schaap-Jonker: ‘Veilig bij God.’, Uitgeverij Groen
Bedankt voor je goede blogpost. Ik had een langere reactie geschreven en weer weggehaald. Wilde zeggen dat ik het herkenbaar vind wat je schijft
Dankjewel Aritha,
Ik denk dat dit stukje herkenbaar is voor veel autisten (maar ook voor veel niet-autisten!). Ik lees in de Bijbel over meerdere personen, mannen en vrouwen van God. Zij durfden hun twijfels en nood eerlijk toe te geven aan God. Bij onze God mag dat!